کارگران دریا

تنهایی برایش همچون رهایی بود. بر آبسنگ آنوا، در فاصلۀ یک‌ونیم‌کیلومتری خشکی بود و هفتادوپنج‌ هزار فرانک داشت. هرگز کشتی‌‏ای را چنین ماهرانه غرق نکرده بودند. همه‌چیز را پیش‌بینی کرده بود. کارش نقص نداشت. از جوانی فقط یک آرزو در سر داشت: در قمار زندگی، شرافتش را وسط بگذارد، در نظر دیگران پاک و پرهیزکار جلوه کند، از نام نیک بهره برد و منتظر فرصت مناسب باشد؛ آن‌گاه، فرصت که فرا‌رسد، ضربه‏‌ای کاری بزند، بازی را ببرد و ابلهان را جا بگذارد. می‌‏خواست آنچه را شیادان کودن در توطئه‌‏های پی‌در‌پی به جیب می‌‏زنند یکجا به دست آورد، با این تفاوت که آنان سرانجام پای چوبۀ دار می‌‏روند، ولی او توانگر می‌‏شود.