پاییز حافظیه

تنها ساکت جمع، من بودم که ترجیح می‌دادم بیشتر گوش کنم. چون می‌دانستم در چنین جمع‌هایی با آن اطلاعات بالا، اگر کم بیاوری کلاهت پس معرکه است. از آن گذشته، چون بحث تقابل اطلاعات و دانش‌‌های فردی بود، وقتی نسب به قبولاندن یک حرف جوگیر بشوی، خیلی از حرف‌هایی را هم که نباید بگویی، می‌گویی و بعد می‌نشینی به غصه خوردن که چرا چنین گفتم و چنان!
نفیسه گفت:
– اتفاقا یونگ، یه جایی می‌گه: در برابر هر چیزی مقاومت به خرج بدی، اون موضوع سمج‌تر می‌شه.
علیرضا گفت:
– راز … راندا برن!
نفیسه ادامه داد:
– دقیقا. مثل یه توپ که اون رو با کش به دستت بسته باشی. پرتابش می‌کنی، ولی با شدت بیشتری به سمت خودت بر می‌گرده.
نازنین گفت:
– و خیلی هم جالبه که اگه توپ رو به مشکلات تشبیه کنیم، همه‌چیز با یه فکر شروع می‌شه. بعد با ابراز اون به دیگران، فکر گسترش پیدا می‌کنه و به صورت یه معضل خودش رو نشون می‌ده. گمونم همون راز بود علیرضا، نه؟
علیرضا سر تکان داد و نازنین افزود:
– آره … بعد می‌گه: دلیلش اینه که مردم هم فکرهای بیشتری روی فکر تو می‌گذارن و این باعث می‌شه فکر تو، گاهی به عینه توی زندگیت اتفاق بیفته… می‌تونیم به پاک‌سازی ذهن از زوائد و زوم کردن روی یه چیز بی‌طرف تشبیهش کنیم. چیزی که به واقع ذهن رو از درگیری به افکار مسموم دور کنه و آرامش و خوش‌بینی رو با خودش بیاره.
در این بین، من به خودم فکر می‌کردم و این که همیشه نسبت به ناصر و با او بودن، حساسیت داشتم و درست همان شد که نباید بشود. نمی‌دانم از چه کتابی حرف می‌زدند. راز؟ … از دهانم پرید:
– گفتنش راحته، ولی خیلی تفاوت داره با این که درون یه واقعیت وحشتناک زندگی کنی. حالا هر چقدر بخواهی قشنگ فکر کنی، باز حقیقت ِ حال مهمه. تصور یه رویا، می‌تونه آدم رو از حقیقت تلخی که گریبانش رو گرفته، خلاص کنه؟