مردی که زنش را با کلاه اشتباه گرفت (بانوی بی بدن)

دکتر پی. موسیقیدان برجسته‌ای بود، سال‌ها در مقام یک خواننده و پس‌از آن ‌هم در مقام استاد مدرسه‌ی محلی موسیقی شناخته شده بود. در همین مدرسه هم بود که برخی از مشکلات عجیب‌وغریب او با شاگردانش دیده شد. پیش می‌آمد که شاگردی اعلام حضور می‌کرد و دکتر پی. او را به‌جا نمی‌آورد؛ یا مشخصا چهره‌اش را نمی‌شناخت. اما، به‌محض اینکه شاگرد شروع به صحبت می‌کرد، دکتر او را از صدایش می‌شناخت. بسامد این خطاها بالا رفت و تکرارشان شرمندگی، گیجی، ترس، و گاهی موقعیت‌های کمدی و مضحکی را پیش آورد؛ چون نه‌تنها بسیار پیش می‌آمد که دکتر پی. صورت‌ها را نبیند، بلکه گاهی هم که کسی نبود تا صورتی برای دیدن داشته باشد، او چهره‌ای را می‌دید. در خیابان که بود، پیش می‌آمد که سر شیر فشاری آب یا پارکومترها را، به خیال اینکه سر بچه‌هاست، با محبت نوازش کند؛ خیلی صمیمانه برجستگی‌های کنده‌کاری‌شده روی اسباب و اثاثیه را خطاب قرار می‌داد و از پاسخ ندادنشان تعجب می‌کرد. اوایل، همه این اشتباه‌های عجیب را به‌خنده برگزار می‌کردند و خود دکتر پی. هم همراهی‌شان می‌کرد. سایرین پیش خود می‌گفتند که این شوخ‌طبعی‌های جالب را پیش‌از این نیز داشته و ممکن است این اشتباهات نتیجه‌ی ژست‌ها و تناقضات ناشی از تمرکز ذن‌گونه نیز باشد. توانایی‌های موسیقایی‌اش مثل سابق مبهوت‌کننده بود؛ خودش احساس بیماری نمی‌کرد و تصورش این بود که هیچگاه بهتر از این نبوده و این اشتباهات به نظرش آن‌قدر خنده‌آور و مضحک و حتی خلاقانه بودند که اصلا نمی‌توانستند جدی باشند یا به‌عنوان امری جدی قلمداد شوند. این نگرانی که «یک مشکلی هست» تا حدود سه سال بعد، که دیابتش پیشرفته شد، به ذهنش نرسید. دکتر که خوب می‌دانست ممکن است دیابت به چشمانش آسیب برساند به یک پزشک متخصص چشم مراجعه کرد که او هم شرح‌حال دقیقی از وی گرفت و چشمانش را به‌دقت معاینه کرد و درنهایت گفت که «چشمانتان سالمِ سالم است. اما بخش‌های دیداری مغزتان مشکل دارند. در این مورد از دست من کاری برنمی‌آید، بهتر است که به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید.» و همین شد که دکتر پی. به من مراجعه کرد.