فرصتی برای شرافت

رواقی‌ها بر این باور بودند آنچه ما را ناراحت می‌کند مرگ نیست، بلکه این خطای شناختی است که تصور می‌کنیم عزیزان‌مان نامیرا هستند. به‌محض اینکه بپذیریم روزهای عمرشان به پایان رسیده است، ازنظر ذهنی آمادۀ غمگساری و اندوه خواهیم بود. اکنون هربار که به‌سمت فرودگاه می‌روم، تصویری از فرزندانم را در ذهنم ثبت می‌کنم که گویی آخرین باری است که آن‌ها را می‌بینم، و اگر من و آن‌ها از این سفر جان سالم به‌در ببریم، آن را معجزه‌‌‌‌ای حساب می‌کنم که دوباره وانمود کنم تیرِ مرگ بر ما کارگر نمی‌‌‌‌افتد. اگرچه رواقی‌ها به‌اندازۀ سقراط بر جاودانگی روح تأکید نمی‌کنند، بر مقاومت فکری در برابر آنچه سِنِکا آن را «طوفانِ» زندگی می‌نامد، تمرکز دارند. فلسفۀ رواقی فرض را بر این می‌گذارد که اگر باورهای خویش را به‌اندازة کافی مستحکم سازیم، در مواقع ضرورت، آرام و شکیبا خواهیم بود. اما این نوعی آموزش برای مواجهه با غم و اندوه است نه مرگ. هرچند رواقی‌اندیشیدن به ذهن من کمک کرده تا مرگ پدرم را تاب بیاورم، اما روح و روان مرا برای آن روزِ بزرگ آماده نکرده است.