صورتکی بسان سماء

به طرف شرق و مسیر درب‌الآلام رفت. همان جاده‌ای که عیسی، صلیب بر دوش، آن را طی کرد و در آن مسیر ناهموار به خاطر سنگینی جانکاهی که آن صلیب شوم، آن آلت قتالۀ جور بر شانه‌اش تحمیل می‌کرد و شکنجه‌هایی که بر جانش روا داشتند ناگزیر از چهارده بار زانو‌زدن شد. زمانی نور در این مسیر راهنمای توریست‌ها بود و بارها و بارها بسیاری از گردشگران و حجاج را راهنمایی می‌کرد اما این بار این اوست که درب‌الآلام را نه صلیب بر دوش که صورتک بر صورت طی می‌کند و از خودش می پرسد: «آیا تمامی گذرگاه‌ها، خوان‌ها و مسیرهای نشسته در قدس سرشار از هزاران هزار درد و اندوده به لایه لایه‌ اندوه‌های قیرفام و بریان جگر از هُرمِ آلام نیست؟این‌جا نه اثری از دربِ احلام که سرشار از دربِ‌آلام است!»