شهر و دیوارهای نامطمئنش

این را هم بگویم که حالا دیگر سایه دارم. سایه‌ای که به بدنم چسبیده. هرجا می‌روم، سایه با من می‌آید. اگر از حرکت بایستم، سایه هم می‌ایستد. این موضوع آرامم می‌کند و خوشحالم: خوشحالم که من و سایه‌ام عملا یک تنیم. به‌احتمال زیاد فقط آدم‌هایی که سایه‌شان را از دست داده‌اند این احساس را درک می‌کنند.