دیو رستم

هر شب که نه، ولی دیدارهایشان در پیاده‌روهای خیابان ولی‌عصر زیاد شده بود. همیشه از متروی تئاترشهر درمی‌آمدند، درست سر چهارراه ولی‌عصر. یک بار می‌رفتند به سمت انقلاب و احمد ترانه‌ای انقلابی برای مهتاب می‌خواند. یک بار از کنار پارک دانشجو گرد می‌کردند تا پل حافظ و احمد ترانه‌ای دانشجویی را می‌خواند. یک بار هم می‌رفتند تا میدان ولی‌عصر و احمد ترانه‌ای نوستالژیک را برای مهتاب می‌خواند. یک بار هم قل می‌خوردند در سرازیری ولی‌عصر تا سه‌راه جمهوری و احمد ترانه‌ای به سبک دستفروش‌ها می‌خواند. همان‌طور که قدم می‌زدند، او می‌خواند و عابران نگاهشان می‌کردند؛ اول به احمد و بعد به مهتاب. خیلی‌ها ناباورانه برمی‌گشتند، دوباره نگاه می‌کردند که نکند اشتباه دیده‌اند. خیلی‌ها با دلسوزی و مهربانی نگاهشان می‌کردند. بعضی‌ها هم نگاه‌تحسین‌آمیزی داشتند و برایشان دست می‌زدند. آن‌ها هر شب با هم شام می‌خوردند، به حساب مهتاب، بعد هردو سوار بی‌آرتی می‌شدند؛ احمد به سمت جنوب شهر و مهتاب به سمت شمال شهر.