دیوان اشعار حافظ

غلام نرگس مست تو تاجدارانند
خراب باده لعل تو هوشیارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه‌زار و ببین
که از تطاول زلفت چه سوگوارانند

نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس
که عندلیت تو از هر طرف هزارانند

تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز
وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند

ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر
که از یمین و یسارت چه بی‎قرارانند

برو به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه که آنجا سیاهکارانند

نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحق کرامت گناه‌کارانند

تو دستگیر شو ای پیک پی‌خجسته که من
پیاده می‌روم و همرهان سوارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بستگان کمند تو رستگارانند