خورشید تلخ

مغز انسان طوری طراحی شده که پیش از فرودآمدن ضربه، آدم را آرام می‌کند. مانند تجربه‌ی سوگواری، رنج دیرتر می‌آید. آدم اول که داغ است، زندگی خوبِ فردِ ازدست‌رفته را مرور می‌کند، از خاطره‌های مشترک حرف می‌زند،‌ وراجی می‌کند و آرام می‌گیرد، اما چند روز بعد تنهایی و دلتنگی از راه می‌رسد. این دقیقا آن چیزی بود که ناژا داشت تجربه می‌کرد: سرگردان میان بیم و امید؛ و این امید بود که برای مدتی پیروز میدان بود. مدام چهره‌ی دوستش را مقابل چشمانش می‌دید، در‌حالی‌که بچه را به بغل گرفته و این تصویر به‌طرز غریبی آرامَش می‌کرد. می‌دانست که اِو تا ابد خود را مدیون او خواهد دانست و این اتفاق یک رابطه‌ی زوال‌ناپذیر و بی‌پایان بین آن دو شکل خواهد داد. از این گذشته به زندگی فرزندش در یک خانه‌ی مرفه و در احاطه‌ی صد‌ها کتاب با آینده‌ای روشن می‌اندیشید. آزادی‌ای را که خواهد داشت، تصور می‌کرد و رؤیاهایی که می‌توانست به آن‌ها جامه‌ی عمل بپوشاند. به نظر او که همیشه در زندگی، رام و سرسپرده، تسلیم سرنوشتش بود، همه‌چیز در قدرت تصمیم‌گیری در زندگی خلاصه می‌شد.