خنده های خطرناک

ولف را اولین بار در سال سوم دیدم، در ماه مارس. این قصه او نیست ولی به گمانم باید از او شروع کنم. با بی‌قیدی حساب‌شده و رئیس‌مآب روی نیمکتی لم داده بودم و رونوشت قدیمی عنابی‌رنگی از شهردار کاستربریج پیش رویم گشوده بود. تنها چیز کتاب که توجهم را جلب می‌کرد نخ‌های کوچکی بود که از شکافتگی پایین پارچه روی جلد بیرون زده بود. در همین حین متوجه کسی شدم که هم‌ردیف من، دو نیمکت آن‌طرف‌تر، نشسته بود، انگار لحظه‌ای پیش آن‌جا سبز شده باشد. کت‌وشلوار خاکستری روشنش نظرم را جلب کرد -در مدرسه ما هیچ‌کس کت‌وشلوار نمی‌پوشید- همین‌طور کتاب شومیزی که از جیب سمت چپ کتش بیرون زده بود و آن را پایین می‌کشید. کمی دلم برایش سوخت، مثل تازه‌واردی بود که اشتباهی لباس پوشیده. همزمان که کت‌وشلوارش به نظرم مسخره می‌آمد، کنجکاو بودم درباره‎ کتابش بدانم. به نظر می‌رسید پشت دست چپش را می‌پاید. برای لحظه‌ای دیدم که به ردیف پنجره‌های بلند کنار اتاق نگاه می‌کند…