خانه وارونه

تاورنر پرسید:
ــ‌دلیل خاصی هم برای این فکرتان دارید؟
راجر می‌رفت و می‌آمد و موهایش را با دو دست می‌کشید.
ــ دلیل؟ چه دلیلی؟ چه کس دیگری به غیر از او می‌تواند باشد؟ من هیچ‌وقت به او اعتماد نداشتم. هیچ‌وقت ازش خوشم نمی‌آمد! ما هیچ‌کدام از او خوشمان نمی‌آمد. روزی که پدر به خانه آمد و گفت که این کار را کرده، من و فیلیپ جا خوردیم. با آن سن و سال! دیوانگی بود، دیوانگی. آقای بازرس پدرم مرد عجیبی بود. به خوش‌فکری یک جوان و به خوش‌بنیگیِ یک مرد چهل ساله. البته من هرچه در زندگی دارم به او مدیونم. همه کاری برای من کرد. در حق من از هیچ‌چیز مضایقه نکرد. وقتی فکرش را می‌کنم، می‌بینم این من بودم که نسبت به او کوتاهی کردم.
خودش را محکم روی صندلی انداخت. همسرش آرام به او نزدیک شد و گفت:
ــ دیگر بس کن راجر، خودت را ناراحت نکن.
ــ باشه عزیزم، باشه.
بعد دستش را گرفت و گفت:
ــ آخر چطور می‌توانم آرام باشم! چطور می‌توانم جلو احساسم را بگیرم!
ــ ولی راجر ما همه باید آرام باشیم؛ سربازرس تاورنر به کمک ما نیاز دارد.