تو خود عشقی باش که در جستن آنی

با آگاهی به این حقایق انگار از خوابی عمیق بیدار شدم؛ منی که هرگز از درون احساس امنیت را تجربه نکرده بودم چطور انتظار داشتم در حضور دیگری آن‌قدر ایمن باشم که با خاطری آسوده، لذت و آرامش ارتباطی را تجربه کنم که ارمغان عشق حقیقی بود؟ وقتی پیوسته به این فکر بودم که مطابق معیارهای دیگران و ملاک‌های جامعه رفتار کنم و بابت میل دیوانه‌وارم به تاییدشدن خواسته‌ها و نیازهای حقیقی‎ام را سرکوب می‌کردم، چطور انتظار داشتم اطرافیانم من حقیقی را ببینند، بفهمند و با آن ارتباط برقرار کنند؟ وقتی از بسیاری از ابعاد وجودم غافل بودم و خودم را بی‌قیدوشرط دوست نداشتم، چگونه می‌توانستم به دیگری فرصت دهم من حقیقی -تمام مرا- بشناسد و دوست بدارد؟