بیماری های روان تنی از منظر روانکاوی معاصر (دفترهای روانکاوی12)

پدیده های درگیر در توهم منفی از عاطفه

این مهم ترین نکته ی مورد توجه در خصوص سکوت در بالین بیماری های روان تنی است. من همواره اگر نگویم مجذوب، ولی همواره از سکوت عاطفی این بیماران شگفت زده شده ام. شکایت های دائمی این بیماران درباره ی مادرانشان یا سایر افراد زندگی شان، به ندرت تظاهرات عاطفی واقعی را برمی انگیزاند. زمانی که در جلسه ی تحلیلی مان بر روی عواطف او نام می نهم، در پاسخ می شنوم: «می فهمم، اما متوجه نمی شوم، من چیزی از آن احساس نمی کنم.» در واقع، مشکل پیچیده تر از این حرف هاست. به نظر می رسد در پیچیدگی عاطفه، بین بازنمایی ایده ی عاطفه ی یاد شده، یا همان کلمه ای که برای نامیدنش به کار می رود و سهم یا فشار غریزی آن، شکافی رخ داده است. یکی از بیماران مونثم درباره ی خشم انباشته اش نسبت به تعارضی در زندگی کنونی اش این گونه توصیف می کرد و می گفت او ایده ی خشم را دارد، اما انرژی خشم را ندارد. بنابراین، در واقع سهم عواطف، نیروی غریزی شان است که از ایگوی خودآگاه منع شده است. بنابراین، جمله ی «من چیزی حس نمی کنم» را می توان پدیده ای تفسیر کرد که در بردارنده ی عاطفه ی توهم منفی است. در خصوص عاطفه، سکوت وجود دارد. طی کار تحلیلی، غالبا تحلیلگر موقع مواجه شدن با سکوت یاد شده، فعالیتی غنی از بازنمایی را در ارتباط با آن عاطفه که در بیمارش غایب است، مشاهده می کند.

اکنون اجازه دهید تا به شرایط تروماتیک اولیه بازگردیم. یکی از ویژگی های خاص این شرایط بیگانه خواری یا «استعمار» مادرانه است که بچه از تجربه کردن احساس خودش منع شده است، یعنی آن چیزی که می تواند تهدیدی را متوجه زندگی روانی مادر کند.