کودک مدفون و غرب واقعی

لی: می‌‏خوای زنگ بزنم به زنت یا یه کس دیگه؟
آستین: [روی زمین] زنم؟
لی: آره. یعنی ممکنه اون بتونه کمکت کنه. باهات حرف بزنه، یه کاری بکنه.
آستین: [می‌‏کوشد برخیزد] اون هشتصد کیلومتر با ما فاصله داره؛ شماله، تو ولایات شمال، جایی که همه چی آرومه. من به کمک هیچ کی احتیاج ندارم؛ من دارم می‏‌رم بیرون، دارم می‌‏رم یه تُستر بدزدم. دارم می‌‏رم یه چیزای دیگه‌م بدزدم؛ شاید اصلا دست به جنایت بزرگ‌‏تری بزنم، بزرگ‌‏تر از هر چی که تا حالا خوابشو دیدی. جنایاتی ورای تصور آدمی.
[آستین بالاخره موفق می‌‏شود سرپا بایستد و سعی می‌‏کند به سمت خروجی برود.]
لی: فقط یه دقه صبر کن، آستین.
آستین: چرا؟ واسه چی؟ تو که به کمک من احتیاجی نداری. تو که خوب دو دستی چسبیدی به این پروژه. به علاوه من خیلی دلم بوی شب رو می‌‏خواد. بوی بوته‌‏ها. بهار نارنج‌‏ها. بوی غبار روی ورودیِ خونه‌‏ها. فواره‌‏های وسط حوض. چراغای خونه‌‏های مردم. در مورد نورها حق با توئه، لی. هر کی رو که می‏‌بینی داره زندگی خودشو می‌‏کنه. داخل خونه‌‏ها. در امن و امان. اینجا خودش یه بهشته. می‌‏دونستی؟ ما داریم تو یه بهشت زندگی می‌‏کنیم. و همینو فراموش کرده‌یم.