چگونه شفا می یابیم (قدرت خود را کشف و آزادانه زندگی کنید)

ما هرچقدر هم که تلاش کنیم، نمی‌توانیم رنج خود را نادیده بگیریم. وقتی نوبت به شفای رنج می‌شود، باید به صورتش نگاه کنیم و بگوییم نزدیک‌تر بیا. شناسایی آنچه ما را آزار می‌دهد و می‌شکند گام اول است. متعهد شدن به برون‌ریزی آن، هر لحظه یک‌تکه از آن، در صفحات دفتریادداشتمان باعث می‌شود که بیاموزیم به خود توجه کنیم، حتی خود را دوست داشته باشیم. نوشتن برای شفا یافتن به ما این پذیرش و ظرفیت را می‌دهد تا از جایی که هستیم شروع کنیم. در این تمرین، نقص داشتن و ندانستن اینکه از کدام راه برویم، باعث می‌شود که در طول مسیر به‌راحتی یاد بگیریم. روبه‌روشدن با ترسمان و دوستی با آن مستلزم آزمون‌وخطاست. برون‌ریزی چیزهایی که پنهان کرده‌اید ناراحت‌کننده خواهد بود؛ اما تلاش کنید و ببینید که احساس امنیت خواهید کرد. شما همیشه نمی‌توانید آن را به‌طور کامل بیان کنید. شاید همیشه نخواهید این کار را انجام دهید و این اشکالی ندارد. گم شدن در طول مسیر ممکن است بخش اساسی این فرایند باشد. استراحت کردن در حین ورود به سطوح جدید شفا، برای شفا یافتن ضروری است. همان‌طور که در حال نوشتن مطالب هستید، به یاد داشته باشید که اگر عجله کنید، دریافت پاسخ‌های درست ناممکن خواهد بود. برای انجام دادن این کار، باید سرعت خود را کاهش دهید. باید وقت بگذارید و گوش‌به‌زنگ باشید.
برای عمیق‌تر شدن در روند شفای خود، در این بخش با سؤالاتی روبه‌رو می‌شوید که ممکن است نخواهید به آن‌ها پاسخ دهید. می‌دانم روی گرداندن آسان‌تر است، اما اگر شروع نکنیم به چیزهایی نگاه کنیم که ما را از خودمان می‌ترسانند، چه زمانی می‌توانیم شفا یابیم و در آن شفا رهایی پیدا کنیم؟ دوست شدن با ترستان باعث می‌شود شروع به تجسم تحول واقعی کنید.
نوشتن از راه ترس‌هایتان به آزمون‌وخطا نیاز دارد. یک روز ممکن است در تمرین نوشتن خود باشید و احساس کنید که به ریشۀ درد خود دست یافته‌اید. پاسخ‌ها ممکن است درست پیش رویتان باشند و باعث شوند احساس کنید به شفا نزدیک شده‌اید و سپس به یک‌باره فروبریزید یا از خود بپرسید که چرا حتی سعی می‌کنید همۀ این‌ها را بفهمید. با آن‌ها بمانید. هر احساس، عاطفه و فکری پذیرفته شده است، آن‌ها را به‌عنوان فرشتگان نگهبان خود در نظر بگیرید که شما را دعوت می‌کنند تا کمی عمیق‌تر کاوش کنید. در طی این فرایند، با خود مهربان و ملایم باشید. این کار روحی قرار نیست زیبا باشد. قرار است کاری صادقانه، خام و تجربه‌نشده، نامنظم و اصیل باشد. باید بدانید که وقتی به ترس در فضای وجودی خویش اجازۀ ظهور می‌دهید و خوش‌آمد می‌گویید و دست دوستی به سمتش دراز می‌کنید و تسلیم می‌شوید، شایستۀ لطف و عشق هستید. بدانید که می‌توانید یک گام به عقب بردارید. اطمینان داشته باشید که می‌توانید پاسخ‌های خود را مرحله‌به‌مرحله دریافت کنید. مواجه شدن با ترستان فضایی را برای شفقت به خود و همدلی می‌گشاید.