پیدایش ورزش در جوامع سرمایه داری

خاستگاه هیچ یک از اشکال فوتبال توسط نخبگان کشور مورد حمایت قرار نگرفت. این واقعیت که نام هر یک از این اشکال با یک ملیت آغاز می­شود عدم جذابیت آن‌ها را برای جهان بیرونی نشان می‌دهد و زمانی‌که آن‌ها محبوب و از لحاظ فرهنگی مورد توجه قرار گرفته و با مفاهیم هویت و شخصیت ملی درهم آمیختند، تا حد زیادی جذابیت خود را برای گسترش جهانی از بین بردند. به‌هرحال، این نسخه‌های محلی فوتبال توسط دنیای غیرانگلیسی‌زبان به‌عنوان زیرمجموعه‌ای از یک ورزش بریتانیایی که عموما با نام “فوتبال” شناخته می­شد؛ مشاهده می­شد. به‌عنوان قدرت غالب امپریالیستی جهان در قرن گذشته، به‌طور عمده وظیفه خود بریتانیا – و نه مستعمره‌های فعلی یا سابقش – خواهد بود که بقیه جهان را به دنبال ورزش جلب نماید. این دیدگاه به طور ضمنی حتی توسط طرفداران ورزش‌های آمریکایی، مانند کاسپر ویتنی، پرسروصداترین حامی ورزش آماتوری در آمریکا، و دولتمرد جناح راست آمریکا، هنری کابوت لوژ وجود داشت که هر دوی آن‌ها ورزش را عنصری کلیدی در فتح جهان توسط کشورهای انگلیسی زبان می‌دانستند.
در مقابل، این درهم آمیختن بازی های فوتبال با هویت ملی یا منطقه‌ای موجب می­شد که اشکال رقیب فوتبال، به ویژه ساکر، یکدیگر را در محیط‌های محلی به چالش بکشند. پاسخ به این سوال ساده است که چرا هیچ شکلی از فوتبال در آمریکا – یا کانادا، استرالیا و یا نیوزیلند، با آن اهمیتی که داشت – وجود نداشت. در اواخر قرن نوزدهم، اشکال دیگری از فوتبال پدیدار شد و قبل از اینکه ساکر به طور جدی فراگیر شود، موجب جذب تماشاگر شد. در ایالات‌متحده، تعداد افرادی که در سال ۱۸۹۰ به دانشکده بازی‌های فوتبالی رفتند، حتی اجتماعات بیسبال را تحت‌الشعاع قرار داد. در ملبورن، جمعیت فوتبال استرالیایی در اوایل دهه ۱۸۷۰، یک جمعیت پنج رقمی را به خود جلب کرد. هر دوی این سبک‌های فوتبال به سرعت با ایده‌های غالب در مورد هویت ملی مرتبط شد و به آن‌ها رونقی اجتماعی داد که منتهی به بحث­هایی پیرامون زیبایی آن نسبت به دیگر اشکال این ورزش شد.