پنج صدا

بطری کوچک را زمین گذاشت و گفت:
ــ این شروع پرتگاه است.
صبریّه که دستش را بر شانه او گذاشته بود و فشار می‌داد نگاهی پرسش‌آمیز به او کرد. او گفت:
ــ می‌دانی پرتگاه یعنی چه؟ بیا یادت بدهم.
و دستش را گرفت و او را با خود به تخت برد و کنار خود نشاند.
ــ وقتی آدم، در روزی جز جمعه، از صبح شروع می‌کند به مشروب‌خوری، این همان شروع پرتگاه است. پرتگاه حفره‌ای است که آدم توی آن می‌افتد. برای تو، بدره شروع پرتگاه بود، و این بطری که می‌خواهم از آن در این صبح گرم بخورم برای من شروع پرتگاه است. حالا برو و برای من آماده‌اش کن.
– گوجه فرنگی؟
دلخور به او نگاه کرد.
ــ کلمات حال‌گیر به زبان نیار. بساط را برای من آماده کن. هنوز یاد نگرفته‌ای بساط را برای شاعری آواره روبه‌راه کنی؟