پنج بازمانده

بود و نبود. قرمز و سیاه. یک لحظه اینجا، یک لحظه آنجا. چهره‌اش در آن‌سوی شیشه. پنهان در نور چراغ‌های پیش رو، پیدا در تاریکی بیرون. محو. پنجره چهره‌اش را در مشت گرفت. خوب است، می‌تواند مال خودش باشد. ولی برگشت، شیشه هم نخواستش.
تصویر رِد به او خیره شد ولی به‌خاطر شیشه و تاریکی، جزئیات تار شدند. ویژگی‌های اصلی آنجا بودند: پوست سفید و درخشان و چشمان آبی و درشتی که تنها مال او نبودند. قبلا مدام می‌شنید: خیلی شبیه هم هستید. حالا اصلا برایش مهم نبود. حتی فکرش را هم نمی‌کرد. پس نگاهش را از چهره‌اش، از چهره‌شان، گرفت و به هردو بی‌توجهی کرد. ولی وقتی تلاش می‌کنی، چنین کاری سخت می‌شود.
نگاهش را چرخاند و درعوض به ماشین‌های مسیر کناری و زیری خیره شد. یک جای کار می‌لنگید؛ از اینجا، کنار پنجره، ماشین‌ها زیادی کوچک به نظر می‌رسیدند، ولی رِد احساس بزرگی نمی‌کرد. یک سِدان آبی جلو آمد و او با چشمانش کمکش کرد و راندش. برو، رفیق. از این قوطی فلزی نُه‌ونیم‌متری جلو بزن. در بزرگراه حرکت کن پس. اگر فکرش را بکنید، عجیب می‌شود؛ باید بگوییم در بزرگراه حرکت کن پیش.
«رد؟» صدایی آمد و رشتة افکارش پاره شد. مَدی در آن فضای کم‌نور نگاهش می‌کرد. دور چشمان قهوه‌ای‌اش چین افتاده بود. لگدی به ساق پای رد زد. «یادت رفت داریم بازی می‌کنیم؟»