پرسیدن مهم تر از پاسخ دادن است

بیشتر ما آدم‌ها فکر می‌کنیم خیلی چیزها می‌دانیم، هم درباره خودمان و هم درباره کل کائنات. گمان می‌کنیم درباره دنیایی از موضوعات می‌دانیم چه چیز واقعیت است، چه چیز خیال. اما اگر بنا می‌بود فقط تجربه خود ما مبنای دانش‌مان باشد، در آن صورت چطور ممکن بود این مقدار دانش داشته باشیم. برای نمونه، این به اصطلاح جزء دانش‌های شماست که کیهان بسیار بسیار عظیم است، در حال انبساط است و میلیاردها سال هم عمر دارد. چگونه می‌توانید اینها را سرآخر بر مبنای تجربه شخصی خودتان دانسته باشید؟ آیا برای توجیه چنین باورهایی تجربه کافی داشته‌اید یا دارید؟