مرد بارانی

که این‌طور! وارث بى‌نام‌ونشان اکنون براى خود اسمى داشت، ریموند. اکنون چارلى بابیت در جستجوى این شخص، برادرى یافته بود؛ ریموند بابیت. براى چارلى این مسأله که ریموند بابیت خل و دیوانه در یک بیمارستان خصوصى ویژه‌ى ناتوانان رشدى دور از مردم دیگر محبوس شده بود، چیز عجیبى به‌نظر نمى‌رسید؛ چیز عجیب این بود که ریموند بابیت، این آدم معمولى خل و دیوانه سه میلیون دلار دارایى داشت. چرا که نداشته باشد؟ چرا که نباید داشته باشد؟ مگر نه آن‌که او پسر ارشد سن‌فورد بابیت سرمایه‌گذار بانک، عاشق گل رز و پدرى فوق‌العاده علاقه‌مند بود؟ و مگر نه آن‌که وارث، فرزند ارشد است؟ حتا اگر معلول ذهنى، ناتوان و یا عقب‌مانده باشد. چه‌کسى مى‌گوید که این کار بى‌معنى است؟ شکى نیست که براى سن‌فورد بابیت معنى‌دار بوده؛ حالا چارلى بابیت هرچه مى‌خواهد بگوید.
البته این سه میلیون دلار براى ریموند بابیت لذت چندانى نخواهد داشت. مگر مداد و دفترچه‌ى یادداشت چه‌قدر پول مى‌خواهد؟ او به چه‌چیز دیگرى نیاز داشت؟ ریموند بابیت که به اتومبیل‌هاى تندرو و زن‌هاى تندروتر و لباس‌هاى نرم و لطیف گرانبهاى ایتالیایى و ویلاهاى کنار دریا نیاز نداشت. ریموند را چه‌کار به اسکى در قله‌ى آسپن و یا کارناوال در ریودوژانیرو. او پولش را براى چیزهاى بى‌ارزشى مثل زندگى خوب و خوشگذرانى نفله نخواهد کرد.