شروعی دوباره در پاریس

او به هر سختی که بود راه خودش را باز کرد و از کنار زن ‌بلوندی، که مخش داشت توسط یک مرد کت‌وشلواری زده می‌شد، گذشت. پای زن قدبلند و استخوانی که مثل مارماهی در میان جمعیت می‌جنبید را لگد کرد و پسر خوشگلی که به چشم طعمه به او نگاه می‌کرد را دور زد. فقط ده قدم به در مانده بود.
دیوید روی خط بمون.
-اوه، صداتو بیار پایین، ای احمق! این‌طور رقت‌انگیز به‌نظر می‌رسی.
نگاهی مظلومانه و عاجزانه به نگهبان رستوران انداخت تا بلکه کمک کند زودتر از آن‌جا فرار کند.
و بعد سرانجام، در آرامش نسبی خیابان، هوای تازه به‌صورتش خورد و بعد از کنار انبوه جمعیت مردم که منتظر وارد شدن به آن جهنم‌درّه بودند گذشت.
دیوید؟
تو کجایی…؟