شبح مرگ بر فراز نیل

صبح روز بعد هرکول پوآرو داشت کف را از صورت تازه‌تراشیده‌اش پاک می‌کرد که درِ کابینش محکم کوبیده شد و سرهنگ ریس بی دعوت به داخل آمد و در را پشت سر خودش بست. گفت:
ــ حدس شما درست بود. بالاخره اتفاق افتاد.
پوآرو صاف ایستاد و نگران پرسید:
ــ چه اتفاقی؟
ــ لینت دویل کشته شده. دیشب گلوله‌ای به سرش شلیک کرده‌اند.
پوآرو برای چند لحظه‌ای ساکت ماند. دو خاطره از ذهنش گذشت. اول یاد دختری افتاد که در یکی از باغ‌های شهر آسوان سخت و یک نفس به او می‌گفت: «دلم می‌خواهد این هفت‌تیر کوچک و خوش‌دستم را روی سرش بگذارم و ماشه را بکشم.» بعد یاد خاطره دیگری از همان دختر افتاد که می‌گفت: «از آن روزهایی است که آدم از زندگی سیر می‌شود. از آن‌هایی که آدم هر لحظه منتظر است اتفاقی بیفتد.» چه برق التماسی دیشب از چشم‌های ژاکلین بیرون می‌زد. چرا آن را ندیده بود؟ کور و کر شده بود، فقط به خاطر خواب‌آلودگی مسخره‌اش…