سفر به سرزمین های غریب

صبح روزی زیبا از عرشه صدای فریادی شنیدم و از پستو بیرون پریدم. وقتی رفتم روی عرشه تا ببینم چه شده، دیدم قرد با دستش افق را نشان می‌دهد و داد می‌زند «نگاه کنید، یک کشتی.» دریانوردها ایستاده بودند لبه‌ی عرشه و خیره شده بودند به نقطه‌ای سیاه در دوردست. ناخدا دستور داد بادبان‌ها را پایین بکشند و پرچم را بالا ببرند. تازه آن لحظه متوجه شدم که کشتی‌مان از طنجه تا آن‌جا بی‌پرچم بوده. چشم‌هایم را باز و بسته کردم. فکر می‌کردم آفتاب نمی‌گذارد درست ببینم. دوباره به پرچم نگاه کردم. «وای خدای من، پرچم دزدان دریایی است. من سرنشین کشتی دزدان دریایی‌ام.» فکرش را هم نمی‌کردم. حتی از خودم نپرسیده بودم که چرا اسم کشتی «فرشته‌ی سیاه» است. ولی حالا می‌دانستم. ناخدای مهربانِ چشم‌سبز با آن لبخند جادویی، رئیس دزدان دریایی بود. «چه کردی با خودت قمر؟ شدی دزد دریایی. آفرین! خودت را از چاله به چاه انداختی.»