جاده ی تنباکو

دود در پاسخ به پدرش گفت: «لاو به شلغم فکر نمی کنه. می خواد با الی می بپره. حالا دیگه اهمیتی به صورتش هم نمی ده. چون قرار نیست ماچش کنه. هیچ کی دوست نداره اون رو ماچ کنه، ولی مردم دل شون می خواد باهاش بپرن. خودم شنیدم که خیلی وقت پیش سیاهای کارخانه ی چوب بری پایین جاده می گفتن. می گفتن اگه الی می صورتش رو نشون نده، هر مردی رو تور می کنه.»

جیتر عصبانی شد و گفت: « این قدر اون توپ رو به این خونه ی درب و داغون نکوب. بابا می زنی دیوارش رو نصف می کنی. این خونه دیگه سر پا وانمی سه. این طوری که تو به ش توپ می زنی، همین روزها می ریزه رو سرمون. کاش خدا یه کم عقل به ت می داد.»

مادربزرگ پیر با کیسه ای پر از شاخه های خشک روی دوش اش لنگ لنگان از توی زمین ها آمد. پاهایش را روی ماسه های سست جاده ی تنباکو می کشید و بعد بی این که چپ یا راست را نگاه کند، با ماسه های خشک حیاط پاک شان کرد. به پای پله های جلویی که رسید، بارش را از روی دوش اش زمین گذاشت و نشست تا قبل از رفتن به آشپزخانه لحظه ای استراحت کند. وقتی شروع به مالیدن پهلوهایش کرد، ناله هایش بلندتر از همیشه بود. حالا که با پاهای در ماسه فرو رفته و سینه ی چسبیده به زانوهای تیز روی پله ی اول نشسته بود، بیش از هر وقت دیگری به کیسه ی پر از کهنه های پاره پوره شباهت داشت که در نخ پیچ شده اش را شل و ول بسته باشند.

حواس اش به آدم های دوروبرش نبود و دیگران هم اتفاقی می فهمیدند که جایی رفته یا برگشته است. اگر به بیشه می رفت و برنمی گشت، چندین روز طول می کشید تا بفهمند که مرده است.