بیگانه

حتی روی نیمکت متهمان هم جالب است که بشنوی درباره‌ات حرف می‌زنند. دادستان و وکیلم در نطق‌هایشان خیلی از من گفتند. می‌توانم بگویم که بیشتر از من گفتند تا از جنایتم. اما مگر بین نطق‌هایشان فرقی هم بود؟ وکیلم دست‌هایش را بلند می‌کرد و می‌گفت مجرمم، اما جرمم را توجیه می‌کرد. دادستان دست‌هایش را دراز می‌کرد و اعلام جرم می‌کرد. اما چیزی به طور مبهم ناراحتم می‌کرد. با وجود مشغله ذهنی، گاهی وسوسه می‌شدم دخالت کنم. آن وقت وکیلم به من می‌گفت:
ــ ساکت باشید. برای پرونده‌تان بهتر است.
به نحوی، انگار بدون در نظر گرفتن من به پرونده‌ام رسیدگی می‌کردند. همه‌چیز بدون دخالت من پیش می‌رفت. بی آنکه نظر مرا بخواهند سرنوشتم را رقم می زدند. گاهی دلم می‌خواست حرف همه را قطع کنم و بگویم: «آخر متهم کیست؟ بالاخره متهم بودن مهم است. من هم حرفی برای گفتن دارم.» اما فکرش را که می‌کردم هیچ حرفی برای گفتن نداشتم.