ان یا ام؟

تامی هرگز نفهمید که چگونه توانست آن شب را پشت سر بگذارد؛ حتی جرئت نمی‌کرد نگاهش را به سمت خانم بلنکنساپ بچرخاند. موقع شام، سه مهمان دیگرِ سان سوسی هم از راه رسیدند: زوجی میانسال، آقا و خانم کِیلی و مادری جوان، خانم اسپروت، که همراه دختر خردسالش از لندن آمده بود و معلوم بود که از اقامت اجباری خود در لیهمپتون کلافه شده است. خانم اسپروت کنار تامی نشست، با یک جفت چشم‌های مات شبیه دانه‌های انگور به او خیره شد و با صدایی تقریبا از ته گلو پرسید:
ــ به نظر شما حالا همه چیز امن و امان است؟ همه دارند برمی‌گردند لندن مگر نه؟
قبل از آنکه تامی به این سؤال ساده‌لوحانه جواب دهد، دوشیزه مینتون، که با آن‌همه گردنبندش سمت دیگر او نشسته بود، شروع کرد به صحبت:
ــ من که می‌گویم آدم نباید بچه‌ها را به خطر بیندازد. اگر برای بتی کوچولوی نازنینت اتفاقی بیفتد هیچ‌وقت نمی‌توانی خودت را ببخشی. تازه، می‌دانی که هیتلر گفته است به‌زودی حمله بزرگ به انگلستان را شروع می‌کند… و فکر کنم با بمب‌های شیمیایی جدید…
سرگرد بلچلی با لحنی تند وارد صحبت شد:
ــ بمب شیمیایی و این حرف‌ها چرند است. این رفقا وقتشان را با بمب شیمیایی تلف نمی‌کنند. بمب‌های قوی انفجاری و آتش‌زا… همان کاری که در اسپانیا کردند.