چگونه رنجی را که نمی توانیم درمان کنیم به دوش بکشیم (جورنالی برای سوگ و اندوه)

سوگ دردناک است. می‌توانیم راه‌های خلاقانه‌ای برای ارتباط برقرار کردن با آن پیدا کنیم، ولی همچنان دردناک خواهد بود. وقتی درک کنید خود سوگ مشکلی نیست که باید حل شود، ممکن است با خود فکر کنید نکند قرار است باقی عمرتان را رنج بکشید.

خب، نه…

میان درد و رنج تفاوتی وجود دارد.

وقتی کسی (یا چیزی) که دوستش دارید از زندگی‌تان جدا شده باشد، درد پاسخی سالم و طبیعی است. درد آزاردهنده است، ولی این به معنای اشتباه بودنش نیست. قرار است تا زمانی که آرام شود وجود داشته باشد و این کار را به خواست خود انجام خواهد داد.

رنج متفاوت است. رنج تمام چیزهای زیادی و اضافه‌ای است که همه‌چیز را بدتر می‌کنند و طوفان عذاب بزرگ و بزرگ‌تر خواهد شد مگراین‌که رنج قطع شود یا تغییر کند.

چیزهایی که باعث رنج می‌شوند:

*احساس رهاشدگی یا حمایت نشدن وقتی درد می‌کشید.

*قضاوت و اندرز در روند سوگواری‌تان (که به طور معمول منفی و ناخواسته هستند.)

*وقت گذراندن با افراد منفی‌نگر، بی‌هدف و درمانده

*شک و تردید بسیار و خود را بیش از حد زیر سوال بردن

*انکار احساسات واقعی‌تان

*به قدر کافی غذا نخوردن و نخوابیدن

*مجازات خود برای این که جلوی افتادن این اتفاق را نگرفته‌اید.

*هر چیزی که فراتر از درد ساده‌ی فقدان شما را تحلیل ببرد و درمانده و خشمگین کند.

ما نمی‌توانیم درد حاصل از فقدان را پاک کنیم، اما رنج تا حد زیادی اختیاری است. بیش‌تر اوقات می‌توانیم آن را تغییر دهیم یا جهتش را عوض کنیم، ولی ابتدا باید یاد بگیرید چطور آن را تشخیص دهید.