هم پیمان (کتاب های گردونه خورشید 4)

در زمانی ناچیز، بی‌شمار اندیشه از ذهنش گذشت. نمی‌خواست با وجود راستی خویش و پرهیزش از دروغ و فریب، باز زودباوری پیشه کند؛ اما هر کدام آن پندار و گمان‌ها در پسندش بودند. همین او را بدین واداشت تا بی‌سخنی افزون، از جای برخیزد و پیش از پشیمان گشتن سیام، دیو را برای این رویداد آماده دارد.
به‌تندی بیرون رفت و در همان گامی که بیرون نهاد، پیکر درشت دیو بر قامتش سایه افکند. او هم در همان سایه سر به بالا برد و ترس و تشویش او را آشکارا نگریست. باز هم از گمان ناپسند دوری کرد؛ شاید برای اینکه دیو مهربانش را هم دلخوش بنگرد. پس با امید به‌راستی گفتار سیام، لبخندی به سیمایش آورد. «آماده باش؛ اندکی دیگر تو نیز به شمایل هم‌نوعان خویش بازمی‌گردی.»