همه درها را قفل کن

هجمه‌ای از نور، تاریکی را می‌شکافد و من را به خود می‌آورد.
چشم راستم… کسی می‌خواهد آن را بکشد و باز کند. با دستکش‌های پلاستیکی‌اش چنان پلک‌هایم را تکان می‌دهد که انگار می‌خواهد کرکره‌های چموش یک پنجره را باز کند.
حالا نور بیش‌تری به چشمم می‌تابد؛ نوری شدید و دردناک. نور چراغ‌قوه‌ای مستقیما به مردمک چشمم تابیده می‌شود.
حالا همان بلا سر چشم چپم می‌آید: گرفتن پلک‌ها، بازکردنشان و نور شدید.
انگشت‌ها پلک‌هایم را رها می‌کنند و دوباره به دل تاریکی فرو می‌روم.
صدای شخصی را می‌شنوم؛ صدای مردی است که با ملایمت می‌گوید: «می‌تونی صدام را بشنوی؟»
دهانم را باز می‌کنم، اما دردی سوزناک در فکم می‌پیچد و سمت گردن و گونه‌هایم تیر می‌کشد و جلو می‌رود.
«بله، می‌شنوم.»
صدایم بسیار خشن شده و گلویم خشک است. لب‌هایم هم ترک‌خورده و ناهموار است؛ به جز نقطه‌ای نرم از آن که گرمایی مرطوب همراه با طعمی فلزمانند دارد.
می‌پرسم: «خونریزی دارم؟»
همان صدا جواب می‌دهد: «فقط یه‌ذره. می‌تونست بدتر از این باشه.»
صدای دیگری در تاییدش می‌گوید: «خیلی بدتر!»