خسرو گلسرخی (شعر زمان ما 23)

شعر گلسرخی یک ساختِ اولیه دارد و آن چیزی است که روی کاغذ منتشر می‌شود؛ به‌علاوۀ مقداری دست‌آویزهای بلاغی، که برای مثال در آنجا (در شعرش) اعلام می‌دارد: «بر فراز شهر آذین بندند/ و به دور نامم مشعل‌ها بفروزند/ و بگویند: خسرو، از خود ما است/ پیروزی او دربست بهروزی ماست …/ … / ما همین فردا/ کاری خواهیم کرد/ کاری کارستان …»؛ همۀ اینها (پیشگوییِ نوعی، خیالی رمانتیک) می‌توانست چندان مهم نباشد اگر گلسرخی در برابر حافظۀ تاریخی، دقیقا تجلی پیشگویی‌هایش دربارۀ خود و نیز تجلی شعرِ خویش درنمی‌آمد، در نحوی که زندگی و مقاومت می‌کند. از این نظر ساخت ثانویۀ شعرهای گلسرخی، طرز زندگی و مقاومت اوست که به آن ساخت اولیه، فرمی معنادارتر از آنچه به‌تنهایی می‌نماید، می‌بخشد. در داداگاه، موقعِ دفاع اول، دوربینِ حافظۀ تاریخی برای گزارش به عموم روشن می‌شود؛ او کیست؟ «شاعری» که می‌خواهد معنای شعاری شعرهایش را کامل کند. چطور؟، با اجرای یک‌به‌یک آنچه وعده داده بود.