بدرودها

تنها تصور من از آن‌ها سفر مشقت‌بارشان در دل ظلمت بود، تجسم راه‌پیمودن آن دو، خاموش و دست در دست یکدیگر، تجسم نیم‌گام پیش‌تربودن مرد و فشار هشداردهنده‌ی انگشتانش بر دست دخترک به نشانه‌ی پرهیز از خطرات، تجسم آن شانه‌های فراخ فروخمیده، تجسم آن دو سر خمیده بر زمین ناهموار و نامرئی و غوغای نخستین پرندگان بامدادی بر فراز شانه‌هایشان و راهپیمایی گام‌به‌گام و منظم و بی‌شتابشان بر دامان نمناک خاک و علف، چنان‌که گویی خانه در بلندایی بی‌نهایت باشد و زمان در نخستین سپیده‌دم سال نو از حرکت بازایستاده باشد.