فرهنگستان های تحقیقاتی به منظور رهبری علمی: این فرهنگستان ها که درواقع بالاترین نهاد علمی محسوب می شوند، وظیفه سیاستگذاری و آینده نگری برای توسعه علوم و فنون و تقویت سازمان های علمی و پژوهشی را بر عهده دارند. این دسته کوشش می کنند راه پیچیده و ناهموار تحقیق و پژوهش را برای متخصصان و دانشمندان هموار نمایند و با تشویق و اهدای انواع جوایز، ضمن تقدیر از دانشمندان، موجبات رقابت سالم میان آن ها را فراهم آورند. این فرهنگستان ها علاوه بر توصیه های مداوم و ارائه رهنمود به دولت، دانشگاه ها، سازمان های برنامه ریزی، با اجرای طرح هایی در زمینه های کلان، پژوهش های اصیل را به اعضای خود از طریق بنیادهای وابسته انجام می دهند. آن ها ارتباط سازمانی با دانشگاه ها ندارند، هرچند اعضای این سازمان ها از دانشگاه هستند. بدین ترتیب این دسته از فرهنگستان ها نقش محوری در توسعه علوم داشتند که بیشتر جنبه رهبری و ارائه طریق و یا مدیریتی دارند و زمینه های پژوهش را برای سایر محققان فراهم می کنند. در ضمن دولت در مسائل کلان برنامه های توسعه علوم و فنون که جنبه ملی داشته باشد، از حضور اندیشمندان در فرهنگستان علوم بهره می برد. استرالیا، کانادا، هند و کشورهای غرب از نمونه کشورهایی هستند که فرهنگستان هایی با این ساختار دارند.

فرهنگستان های تحقیقاتی سیاست گذار: دسته دوم فرهنگستان هایی هستند که نسبت به فرهنگستان های گروه اول، محوریت و دخالت بیشتری در تدوین الگوی توسعه علمی و فنی کشور دارند. آن ها دانشگاه ها را زیر چتر خود داشته و هریک، مراکز تحقیقاتی متعددی دارند. در این مراکز اغلب مشتاقان علم و دانشجویان در دوره های کارشناسی ارشد و دکتری مشغول تحصیل هستند. اعضا بخشی از فعالیت خود را به آموزش و تحقیق در این مراکز اختصاص می دهند.

این فرهنگستان ها دارای انتشارات گوناگونی در زمینه های تحقیقات بنیادی و کاربردی هستند و در حقیقت آن ها عالی ترین نشریه های پژوهشی را منتشر می کنند.

خورشید به میانه‌ی آسمان رسیده بود و نسیمی صورت مأموران فضایی را نوازش می‌کرد. آنها در منطقه‌ای سرسبز و خرم به زمین آمده بودند و لباس‌هایی پر زرق و برق بر تن داشتند. ژوسین دستی به لباس ابریشمی‌اش که با نوارهایی زربفت تزئین شده بود کشید و برق شادی در چهره‌اش نمایان شد اما ژوپیکان مثل مأموریت قبلی مضطرب بود و احساس می‌کرد صورتش داغ شده است…

معابد کلاسیک یونان باستان را براساس این باور بنا می‌کردند که اشکال و نسبت‌های خاصی، برای خدایان خوشایند است. در یونان باستان سه سبک عمده‌ی معماری وجود داشت که به خاطر تزئینات و نسبت ستون، سرستون و پیشانی‌ها (سازه‌های روی سرستون) از هم متمایز می‌شدند. قدیمی‌ترین سبک، سبک دوریک متعلق به قرن هفتم پ.م. بود و بیشتر در خود یونان و در مستعمرات غربی نظیر سیسیل و جنوب ایتالیا به کار می‌رفت.

ویژگی مشترک ساختمان‌های اسلامی شامل طاق و بام‌های دوخم، گنبدهای پیازی و دیوارهای تزئین شده با آثار سنگ تراشی، نقاشی، مرصع‌کاری یا موزائیک است. مهم‌ترین نوع ساختمان‌های اسلامی، مسجد است که مناره‌ای دارد و از فراز آن مؤذنی مردم را برای به‌جاآوردن نماز فرا می‌خواند. بیشتر مساجد محراب (طاقچه‌ی تزئینی) دارند که در راستای شهر مکه قرار گرفته است.

معماری سنتی آسیای جنوبی و شرقی به‌شدت تحت تاثیر گسترش بودائیسم و هندوئیسم از هند بود. این تاثیر را می‌توان به‌خوبی در ازدیاد سبک‌های معماری معابد و جایگاه‌های مقدس این منطقه مشاهده کرد. بسیاری از معابد اولیه‌ی هندو شامل اتاق‌هایی تراشیده شده در دل کوه بودند. اما احداث سازه‌های آزاد از قرن هشتم میلادی در جنوب هند رواج یافت.

معمـاری اوایل قرن بیستم به‌خاطر انواع جدید ساختمان‌هـای فولادی و شیشـه‌ای به‌ویژه آسمان‌خراش‌ها و کاربرد گسترده‌ی بتن مسلح، بسیار قابل‌توجه است. آسمان‌خراش‌های اسکلت فولادی برای اولین بار در دهه‌ی 80 قرن نوزدهم در شیکاگو بنا شدند، اما در اولین دهه‌های قرن بیستم بود که بسیار رواج یافتند. با بهبود تکنیک‌های ساخت‌وساز، آسمان‌خراش‌های بلندتر و بلندتری ساخته شد.