فکر می‌کردم آن‌چه در تمنایش هستم عشق است، اما اشتباه می‌کردم. من مسحور ایده‌ی عشق بودم؛ نه حقیقت آن. در تمام آن سال‌ها و همه‌ی آن شب‌ها از خودم می‌پرسیدم: «چه زمانی عشق را خواهم یافت؟» هرگز لحظه‌ای مکث نمی‌کردم تا از خودم بپرسم این عشق دقیقا چیست. آیا بیش‌ترِ ما به معنای واقعی عشق می‌اندیشیم؟ ما در مورد عشق در مدرسه چیزی نمی‌آموزیم، درباره‌اش تحقیق نمی‌کنیم، آن‌را آزمایش نمی‌کنیم یا سالی یک‌بار اندیشه‌های‌مان را در مورد عشق مرور نمی‌کنیم. مدام ما را تشویق می‌کنند درباره‌ی اقتصاد و دستور زبان و جغرافی مطالعه کنیم، اما کسی به ما نمی‌گوید در مورد عشق مطالعه کن. به نظرم عجیب است که چطور انتظار زیادی از عشق داریم و درعین‌حال زمان بسیار کمی را به فهم آن اختصاص می‌دهیم. درست مثل این است که بخواهیم به دل دریا شیرجه بزنیم، اما علاقه‌ای به یادگیری شنا نداشته باشیم.