اگر «تو» بدنت باشی، پس برای تمام عمر توی همین بدن گیر افتاده‌ای. ولی آیا همین‌طور است؟
بن و جک به آزمایشگاه علوم می‌روند. جایی که پروفسور کلانک یک دستگاه خارق‌العاده درست کرده و اسمش را گذاشته: «ذهن جابه‌جاکن.»
پروفسور کلانک کلاه‌های مخصوصی روی سر بن و جک می‌گذارد و دستگاه را روشن می‌کند. کامپیوتر از مغز بن و جک تصویربرداری می‌کند و آن‎ها را دقیقا همان شکلی که هستند، ضبط می‌کند. بعد در یک لحظه، مغز جک را درست مثل مغز بن و مغز بن را درست مثل مغز اولیه‌ی جک، بازسازی می‌کند.
سپس پروفسور از کسی که روی صندلی بن نشسته، اسمش را می‌پرسد. مغز او دقیقا مثل مغز جک است و الان تمام خاطرات جک را در خود دارد. بنابراین بااینکه او بدن «بن» را دارد، جواب می‌دهد: «اسم من جک است». اما وقتی در آینه نگاه می‌کند، تعجب می‌کند. او صورت جک را در ذهن دارد، اما حالا صورت بن را می‌بیند که از آینه به او نگاه می‌کند.
معلوم است که پسری که بدن جک را دارد، حالا فکر می‌کند بن است.
حالا چه کسی بدن بن را دارد؟ بن یا جک؟

من بیشتر وقت‌ها از غافل‌گیرشدن خوشم می‌آید. عکس‌های جایی را که حین تعطیلات تویش اقامت داریم دیده‌ام.
در نتیجه قرار نیست غافل‌گیر بشوم. به نظر جای قشنگی می‌آید، دور تا دورش را درخت‌های صنوبر گرفته‌اند و خیلی از ساحل دور نیست. خیلی هیجان‌زده‌ام!
با ساکم که کامل بسته شده (آخر سر مامان بست) می‌روم بیرون و حالا بابا می‌تواند بچپاندش توی ماشین. دارد نهایت تلاشش را می‌کند همه‌چیز را جا بدهد، ولی کار ساده‌ای نیست.
وقتی دو تا از ظرف‌های پلاستیکی از ساک گردشمان می‌افتند بیرون، بابا ازم می‌پرسد: «کی این‌قدر زیاد ظرف پلاستیکی لازم داره؟ فکر مامانتون همه‌ش به ظرف پلاستیکیه!»
مامان از توی خونه غر می‌زند که: شنیدم حرفت رو!
همه‌چیز را می‌شنود (گوش‌هایش مثل گوش خفاش است.)