دوک: شما خیلی زیبا هستین، دوشیزه، و بسیار جذاب.
ملانی: اوه!
دوک: مطمئنم محاله که بتونین سنگدل باشین.
ملانی: وقتی کسی تحقیر بشه، دیگه خوش‌قلب بودن براش کار سختیه.
دوک: همسرم اون­طور که من درک می­کنم، درک نداره.
ملانی: (نگاهش را از او برمی­دارد.) اوه، دوک.
دوک: شما عاشق پسر من هستین؟
ملانی: (همچنان نگاهش رو به پایین است.) نمی­دونم.
دوک: اون عاشق شماست؟
ملانی: بله.
دوک: شما قصد دارین با اون ازدواج کنین؟
ملانی: لطفاً! من نمی­دونم.
دوک: تمام دارایی اون تحت کنترل مادرشه؛ اگه باهاش ازدواج کنین، اون رو از همه‌چیز محروم می­کنین.
ملانی: می­فهمم.
دوک: درحالی­که من…
ملانی: (سرش را به‌سرعت بلند می­کند.) شما؟
دوک: (با کمی شرمساری) خودم رو تو شرایط بسیار شرم­آوری حس می­کنم.
ملانی: چرا؟
دوک: نمی­خوام شما رو با گرفتاری­های خودم خسته کنم، اما شما خیلی مهربونین.
ملانی: (به­سمت او می­رود.) چی می­خواین بگین؟
دوک: من یه خونۀ کوچیک تو لندن دارم، یه خونۀ نقلی قشنگ که به زیبایی مبله شده و درست نزدیک محوطۀ بِرکلیه، و چون کسی اونجا ساکن نیست حس خوبی نداره. روی اسباب و اثاثیۀ زیباش رو با پارچه پوشونده‌ان و پرده‌هاش کشیده شده­.
ملانی: (رو برمی­گرداند.) همسرتون چیزی درمورد اون خونه می­دونه؟
دوک: نه.

مونیکا: اگه ساعت آقای اِسندین تا دوازده زنگ نخوره، بهتره بیدارش کنیم.
فِرِد: آخرین باری که این کار رو کردیم یادته!
مونیکا: نمی‌شه کاری کرد، به‌هر‌حال که بیرون ناهار می‌خوره.
فِرِد: پس اگه قشقرق به‌پا شد، من رو سرزنش نکن.
در همین لحظات گَری اِسندین در بالای پله‌ها ظاهر می‌شود. لباس خواب به تن دارد و موهایش آشفته است.
گَری: (خشمگین) فکر نمی‌کنم دلتون بخواد من رو از خواب ناز بیدار کنین. پس برای چی مثل عجوزه‌ها جیغ می‌کشین! چه خبرتونه؟
مونیکا: داشتیم درباره‌ی خانم استلینگتون حرف می‌زدیم.
گَری: خانم استلینگتون کدوم خریه؟
مونیکا: ایشون تو اتاق مهمون هستن.
گَری: (از پله‌ها پایین می‌آید.) نپرسیدم کجاست، پرسیدم کیه؟
مونیکا: می‌تونم مشخصاتش رو از روی دفترچه تلفن برات پیدا کنم.
فِرِد: شاید دونستن اینکه ایشون دسته‌کلیدشون رو جا گذاشتن کمک کنه یادتون بیاد از کی حرف می‌زنیم.
گَری: فِرِد گمشو برام یه قهوه بیار.
فِرِد: به روی چشم!

پیش‌گامان در هر حوزه‌و رشته‌ای راه می‌گشایند و رهروان را طریق می‌نمایند. استادان بزرگ تئاتر نیز درختِ تناور این هنر را مراقبان‌اند تا دیگران به میوه‌ها برسند. این کیمیاگران زحمتِ خود می‌دارند و راحت ما هدف آن‌هاست.
کتاب کیمیاگرانِ صحنه یک‌بار دیگر نشان می‌دهد که تئاتر صرفا جمع شدنِ چند نفر و آماده کردن کاری برای اجرا نیست و وجوه دیگری نیز دارد که بسا از رویدادِ شگفت‌انگیز و سرگرمی‌ساز، کارسازترند. هرچند این رویداد به‌تنهایی نیز انسان‌ساز است.
کتاب می‌گوید تاریخ تئاترِ قرن بیستم فقط تاریخ اجرا‌ها نیست، کافی است که عنوان هر کتاب تاریخی را با گزارش‌های آن دوره مقایسه کنیم تا ببینیم تاریخ‌نگاران چه بخش بزرگی از این کوهِ یخ را نادیده گرفته‌اند. آپیا، فوکس، استانیسلاوسکی، راینهارت، میرهولد، کوپو، این‌ها هنرمندانی هستند که با کارها و بوطیقا‌های خود، که صرفا نمی‌توان آن‌ها را به یک یا چند اجرا محدود کرد، تبدیل به تاریخ تئاتر قرن بیستم شده‌اند.
چه چیزی در این آزمایشگاه‌ها آماجِ جستجوست؟ به‌یک کلام: پرورشِ انسان. اینکه بداند کیست، کجاست، و آمدن و رفتن او را چه غایت و منظوری است. اینکه بداند تواناست و بتواند توانایی‌های خود را گسترش دهد. که بداند بی‌عشق و خرد، علف‌هرزی است در دست‌های بادِ بنیان‌کن.
شینو درنهایت با تأکید بر بعدِ پژوهشی و آزمایشگاهی کار می‌نویسد این بُعد به تئاتر کاربرد و هدفی نو بخشیده و آن را قادر ساخته که به‌مثابه جایی برای رشد درونی یا سیاسی، محلی برای تعالی، و یا صرفا محلی برای بیان شرافتِ اخلاقی و جنسیتی و ارزشی برای فردِ کننده‌ی‌کار دیده شود.

گریس: (با خشمی ناگهانی) کاش می‌تونستم در این مورد سر عقل بیام. (به رونی اشاره می‌کند.) خیلی خوشحاله، یه مدرسه‌ی خوب می‌ره و درسش هم خیلی خوبه. اگه نرفته بودی واسه عالم و آدم جار بزنی، لازم نبود هیچکی اصلاً از جریان آزبورن خبردار بشه. با این وضع، حالا هر اتفاقی که بیفته، بقیه‌ی عمرش می‌شه همون پسره‌ی پرونده‌ی وینزلو، همون پسره که اون حواله‌ی پستی رو دزدیده بود.
آرتور: (با ترش‌رویی) همون پسره که اون حواله‌ی پستی رو ندزدیده بود.
گریس: (خسته) فرقش چیه؟ وقتی چند میلیون آدم راجع بهش حرف می‌زنن یا براش شایعه‌درست می‌کنن، اینکه دزدیده یا ندزدیده اصلاً اهمیتی نداره. پسر خونواده‌ی وینزلو بودن براش کافیه. می‌گی حاضری همه چی رو فدای رونی کنی، اما وقتی بزرگ شد واسه این فداکاری‌ات ازت تشکر نمی‌کنه، آرتور، حتی اگه زندگی‌ات رو به‌پاش بریزی که توی روزنامه‌ها اعلام کنی بی‌گناهه. می‌خوام بدونم واسه چی؟ صد بار از تو و کیت خواستم بهم بگین، اما هیچ‌وقت نمی‌گین. واسه چی، آرتور؟
آرتور با درد و سختی از جایش بلند می‌شود و به‌سمت گریس می‌رود.
آرتور:‌(آرام) واسه عدالت، گریس.
گریس: خیلی شرافتمندانه به نظر می‌آد. مطمئنی این‌طوره؟ مطمئنی فقط واسه حفظ غرور و یه خودستایی معمولی نیست یا از سرِ یه سماجت محض و بی‌منطق؟