داستان «مرگ باورها» روایتی است از سختی ها و مرارت های زندگی که ذهن خواننده را به بازی دلهره آوری دعوت میکند و بـدی، خوبی، انسانیت، پلیـدی و تمام خصائل نیک و بد در آن مستتر گردیده است

…پریا چاره ای جز تسلیم نداشت اگر کوچکترین واکنشی نشان میداد آماجگاهی برای سرگرمی شبانه آنان قرار میگرفت…

داستان در مورد دختری به نام لاله است که بعد از مرگ مادرش مجبور میشه با دایی و خانواده اش زندگی کند

لیلی و فرهاد از تپه ای سنگلاخ و ناهموار بالا رفتند. نگاهی به اطراف کرده و سپس از دره کم عمق مقابل شان سرازیر شدند و به سوی تپه ای که خانه ای سنگی بر آن ساخته شده بود، خانه ای که از دور دودکش هایش با دود غلیظی که از آنها به هوا بر می خواست، به راه افتادند.

جلوی در خانه روی سنگی نشستند تا خود را برای یک رویارویی شیرین و دل چسب دو عزیز آماده کنند. یقینا دیدار سایه های عشق دو عزیز که اینک پیوندی میان سایه ها ایجاد گردیده بود، دل دو پیر مصیبت دیده را شاد می نمود…

نزدیکی‌های غروب، خسته ولی با دلی سرشار از امید و رضایت به خانه رسیدم. از شدت شوق دلم در سینه می‌تپید. مدارک و تمام کاغذهایی که تلاش چندین ساله و در واقع امیدهایم را در خط خط صفحاتشان جای داده بودم، روی میز گذاشتم و با خستگی تمام، روی صندلی نشستم.

لیلا … لیلا … بیا اینجا عزیزیم می خوام موهاتو شونه بزنم. لیلا مقابل در، لحظاتی بر چهره رنجور مادرش نگاه کرد و لبخندی تصنعی بر لب نشاند، به سمت در رفت مقابلش نشست و گفت:
– زحمتتون می شه.

مادر لبخندی بر لب نهاد و گفت:
– برگرد ببینم، اینقدر هم واسه من لفظ قلم صحبت نکن.

لیلا پشت به او نشست و گفت:
– می بخشید که پشت به شما کردم.

مادر شانه را روی موهای بلند و سیاهرنگش کشید و گفت:
– گل من پشت و رو نداره.

کتاب «دل سپرده» داستان زنی به نام نوشین است که از مشکلات زندگی خود و رفتار ناهنجار و تحمل‌ناپذیر شوهر خود سخن می‌گوید. نوشین بارها و بارها رفتار ناشایست همسرش را تحمل کرده اما هر بار گرفتاری و بدبختی مضاعفی را تجربه نموده تا اینکه…

بهار تازه قدمهای شکوفایش را بر شهر نهاده بود. زندگی جان تازه ای را برای مردم به ارمغان آورده بود. البرز با تمامی عظمتش ماند عروسی، هنوز لباس سپید زمستانی را بر تن داشت و به طرز شگرفی خودنمایی می کرد و جویبارهای روانی را در سینه ستبر خود جاری کرده بود. تابش زرین فام خورشید که از شرق تابیدن گرفته بود، شیپور زندگی می نواخت و با تشعشع انوار خود بر قله کوه، عروس سفید پوش را به بزم عاشقانه ای دیگر دعوت می کرد. در دامنه این کوه فراگستر شهری بزرگ و زیبا همانند نگینی می درخشید. با فرارسیدن بامدادی دیگر زندگی جریان یافته بود.

با صدای زنگ ساعت شماطه دار، کامیاب از خواب پرید. زیر چشمی نگاهی از پنجره به بیرون انداخت صبح شده بود، اما او هنوز احساس رخوت و سستی می کرد تا پاسی از شب گذشته مشغول تمام کردن یکی از آثار نقاشی اش بود. در رختخواب غلتی زد و در حالیکه دستان خود را به طرف بالا می کشید تاخستگی را از تن به در کند، چشمش به طرحی که کشیده بود افتاد، تابلو در کنار پنجره روی سه پایه قرار داشت، با دیدن تابلو خواب از چشمانش پرید، خود را تکانی داد و چهار زانو روی تختخواب نشست و در حالیکه عمیقاً به اثر خود نگاه میکرد با تأسف سر تکان داد و آهی از روی ناامیدی کشید، کاری را که چند روز وقت رویش صرف کرده بود، آنطور که دلش میخواست از آب در نیامده بود، چنان در دنیای نا امیدی سیر میکرد که متوجه ورود مادرش به داخل اتاق نشد.

مادر گفت چیه سر صبح زانوی غم بغل گرفتی؟ بدون اینکه منتظر جواب پسرش باشد، با دین نقاشی که کاملا زیر نور آفتاب جلوه ای دیگر گرفته بود با هیجان گفت…

نیوشا فورا اشک‌هایش را پاک کرد.
تا آن لحظه فکری برای علت ورود ناگهانی‌اش نکرده بود.

خودش را برای رویارویی با داریوش آماده کرد.
داریوش با دیدن لامپ اتاقش که روشن بود با تردید به سمت آن رفت.

به آرامی در را باز کرد.
با دیدن نیوشا حیرت‌زده لبخندی بر لب نشاند و گفت:…”
در چشمهای سیاه و جسورش خیره شد و آهسته پرسید ؛
پس کجاست آن همه جسارت و شجاعتی که در چشمایت موج می زد ؟ چرا جایش را ترس و وحشت پر کرده ؟
… در چشماهای سیاه و جسورش خیره شد و آهسته پرسید
_پس کجاست آن همه جسارت و شجاعتی که در چشمایت موج می زد ؟چرا جایش را ترس و وحشت پر کرده ؟
_شجاعت؟او بود که به من شجاعت بخشیده بود و حالا با رفتنش هم چیز را با خودش می برد شجاعتم را جسارتم اطمینانم.
_جا خالی کردی؟می خواهی دایی اردشیر رو از خودت نامید کنی؟
_یعنی اون هم متوجه می شد که ترسیدم ؟!
اگر همین طوری ادامه بدی اوهم می فهمد ناامیدش نکن سعی من عادی برخورد کنی مثل همیشه باش فهمیدی؟
_نه …نفهمیدم چون من دارم خودم رو برای یک تجربه تلخ آماده می کنم.این که آدم بدونه یه تجربه داره انتظارش رو می کشه وحشتناکه تو فکر نمی کنی وحشتناک نیست.
_در تجربه تلخ زندگی سخت .
_خب اینکه وحشتناک تره صحبت از یک عمر زندگیه.
_اصلا چرا ترسیدی؟مگه غیر از اینه که داری میری به جایی که به اون متعلق داری.
_اما نداره حالا که میدونی قبول این زندگی اجتناب ناپذیره بجای ترس صبر و تمرین کن تا بعد بتونی با بردباری سختی ها رو تحمل کنی و پست سر بگذاری شاید…شاید…چی؟
هیچ امیدی به آینده نیست نه…نه…نه نیوشا هیچی وجود نداره دای اردشیر درمان پذیر نیست راهی برای نجات اون وجود نداره همه چیز حقیقت داره یک حقیقت تلخ.
_تو قصه چی رو می خوری غصه اردشیر رو که داره می میره یا غصه خودت رو که فکر می کنی که داره خوشیهات تموم شده؟که این طور!غصه خودت را می خوری اینقدر خودخواه شدی ؟

عزیزم بیا برایت راز دل گویم تا دلم آرام گیرد و اشکهایم دمی از جوش وخروش باز ایستد. بیا بگویم که چه سان دو دلداده حقیقی، دو قمری عاشق، دو پدیده بدیع قرن، نه در روزگاران دیرین!، بل در همین قرن آتش و دود، قرن فشار و زور، با عشق بیکران خود بار دیگر همچون عاشقان تاریخ حدیث عشق را حیات بخشیدند.

دوشیزه محترمه مکرمه خانم نفیسه بهرامی آیا بنده وکیلم شما را با شروط ذکر شده به عقد دایم جناب آقای سیامک حسین درآورم؟…

می‌اندیشید: هنوز فرصت باقی است. هر چه تلاش کنی، باز کم است. اگه هدفی داشته باشی و به اهدافت ایمان داشته باشی و برایشان ارزشی قائل شوی حتی بعد از گذشت سال‌ها دیر نیست و شاید این هدف‌ها روزی به ثمر بنشینند.

در کتاب «خوشه های رنج» داستان زندگی مردی به تصویر درآمده که بدون ارتکاب جرم متهم به قتل می‌شود. «احسان توانا» قهرمان اصلی داستان از همسر اولش جدا شده و اکنون با «ستاره» همسر دومش در کرمان زندگی می‌کند.

احسان برای تهیه وسایل کارگاهش عازم تهران می‌گردد. او به هنگام خروج از فرودگاه مهرآباد با آقای «تیرانداز» یکی از دوستانش روبرو می‌شود. تیرانداز او را در خرید لوازم کمک کرده به منزل خود می‌برد. او عازم کرمان است که ناگهان همه برنامه‌هایش تغییر می‌کند و ….

…ساعت دیواری با نواختن دو ضربه پیاپی احسان را در افکار دور و درازی غرق بود به خود آورد. نگاهی به همسرش کرد و وقتی او را در حال بستن و آماده کردن جامه دان مشاهده کرد لبخند رضایت آمیزی بر لبانش جای گرفت. ساعت مچی خود را با ساعت روی دیوار میزان کرد، مهپاره را از آغوش خود دور کرد و او را روی زمین کنار خود نشاند. با ملاطفت دستی به موهای دخترک کشید و مهربانانه گفت: دخترم اینجا بنشین تا بابا بره یه تلفن بزنه…

باغ پهناور و وسیعی که پوشیده از گلهای الوان و درختان انبوه سر به فلک کشیده بود به وسیله نرده های نیزه ای سفید رنگی به حصار در آمده بود و از ابتدای در ورودی، راه پهن و سنگفرش شده ای تا کنار عمارت اشرافی و زیبای خانواده رادمنش ادامه داشت…