در ساعت 5 عصر با آن شکل و شمایل اتو زده از جلو چشمهای حیرت زده زنش می گذرد و به طرف پارکینگ به راه می افتد. بوی ادکلنش بعد از هزار سال خانه را پر کرده و زنش را به عطسه انداخته است. سر راه یک دسته رز زرد می خرد. گلی که می داند مرجان چقدر دوست دارد…

داستان های کتاب «با دمپایی های لنگه به لنگه» هم از نظر تکنیک و سبک نوشتن و هم از نظر مضمون بسیار متفاوت هستند و فضاهای مختلفی دارند، اما در یک نکته مشترک اند؛ در این داستان ها گویی همه آدم ها گم شده اند یا چیزی را گم کرده اند و با وجود همه تلاشی که می کنند، هیچ وقت از مشکلاتشان رها نمی شوند. این شخصیت ها انگار همه چیزشان مثل اسم کتاب، لنگه به لنگه است. هر یک از این آدم ها دچار یک سرنوشت محتوم هستند که از آن گریزی ندارند و زخم هایی دارند که از کودکی بر وجود آن ها گذاشته شده است و در نتیجه، همگی در نداشتن امنیت عاطفی و اجتماعی مشترک هستند.

همیشه فرض بر این بوده که زن و مادر، نماد همه پاکی ها و مهربانی ها بوده است، اما در بعضی داستان های این مجموعه، مادرهایی وجود دارند که زخم ها را بر تن نوزاد به وجود آورده اند. در واقع نویسنده داستان پدر و مادر های استثناهایی را روایت کرده . همچنین گاهی به نقد قهرمان هایی پرداخته که اجتماع آنها را ساخته است.

یکی از داستان های این مجموعه رستم کیف پولش را جا گذاشته است نام دارد. در این داستان سعی شده اساطیر و داستان های ذهنی مان را در دنیای واقعی امروز به گونه ای متفاوت نشان دهد.