ناپدید شدن چه آسان بود.
روزانه هزاران قطار وارد شیکاگو و از آن خارج می‌شدند. بسیاری از آن‌ها حامل زنان جوان و تنهایی بودند که تاکنون هیچ شهری را از نزدیک ندیده بودند، اما می‌خواستند در یکی از بزرگ‌ترین و دشوارترین شهرها ساکن شوند. جین آدامز، یکی از اصلاح‌طلبان آمریکایی و مؤسس هال هاوس شیکاگو در این مورد نوشته: «قبلا هرگز در طول تاریخ، چنین تعداد زیادی از دختران جوانی از خانه و کاشانه‌ی خود جدا نشده بودند تا تنها در خیابان قدم بزنند و برای غریبه‌ها کار کنند.» زنان در جستجوی کارهایی از قبیل ماشین‌نویسی، تندنویسی، خیاطی و بافندگی بودند. مردانی که آن‌ها را استخدام می‌کردند، معمولاً شهروندانی بااخلاق و در پی سود و منفعت خود بودند، اما نه همیشه. در روز سی‌ام ماه مارس سال 1890، یکی از مأمورین بانک ملی هشداری در روزنامه‌ی شیکاگو تریبون منتشر کرد تا به زنان تندنویس در این مورد هشدار دهد: «ما عقیده داریم که هیچ مرد شریفی که پا به سن گذاشته، برای استخدام بانویی تندنویس آگهی نمی‌دهد که بلوند، زیبا و تنها باشد و از خود تصویری ارسال کند. تمام این تبلیغات، مبتذل هستند و ما به تمام بانوان پیشنهاد می‌کنیم که به آن‌ها توجهی نکنند.»
زنان برای رفتن به محل کار خود، مجبور بودند از خیابان‌هایی بگذرند که پر بودند از کافه، قمارخانه، و روسپی‌خانه. همه‌جور کار خلافی به‌صورت قانونی انجام می‌شد. بن هکت، در اواخر عمرش، در تلاشی برای توصیف ویژگی‌های شیکاگوی قدیم نوشت: «اتاق‌هایی که مردم درستکار در آن زندگی می‌کردند، مکان‌هایی حقیر بود (درست مانند اکنون). دانستن این موضوع خوشایند بود که شیطان هنوز در بیرون خانه‌های آن‌ها مشغول جست‌وخیز است.» مکس وبر در تشبیهی زیرکانه نوشت: «مانند انسانی که پوستش کنده شده باشد.»

اُتسویا زن جوان زیبایی است که خیلی زود می‌فهمد چگونه با استفاده از جذابیت‌های خود دلبری کند و مردان را به دام اندازد. شینسوکۀ خام برای او طعمه‌ای آسان است، اما کسی چه می‌داند عشق پرشور، فرد را به چه کارهای جنون‌آمیزی وا می‌دارد؟
نویسنده در این کتاب، با استعداد شگرف خود، ماجرای پرفرازنشیب عاشقانه‌ای را به تصویر می‌کشد که در ژاپن قرن نوزدهم رخ می‌دهد.

احساس کردم چیزهای بیشتری درباره‌ی برنارد هست که باید بفهمم؛ شکافی هست که باید برطرف شود. تفاوت بین تنهابودن و تنهاماندن را می‌دانم، و برنارد تنها مانده است. علاج دارد. من جذب آواره‌ها می‌شوم. گری آواره بود؛ همان لحظه‌ای که دیدمش فهمیدم. همیشه شوخ، همیشه باهوش، ولی همیشه آواره و دنبال خانه؛ چیزی که من به او دادم و او هم در عوض خیلی چیزهای بیشتری به من پس داد. آخ، جویس، این‌جا برای آن مرد دوست‌داشتنی کاملا مناسب بود.
دارم مثل برنارد پرحرفی می‌کنم، نه؟ خفه‌خون بگیر جویس. حالا اشک‌های حسابی مزخرف آمده‌اند. می‌گذارم بریزند. اگر آدم هرازگاهی گریه نکند، کارش به جایی می‌کشد که همیشه گریه خواهد کرد.