خیلی از کارشناسان در شرکت‌های بزرگ اجازه دارند قضاوت‌هایی کنند که شرکت مقید به تبعیت از آن است. برای نمونه، این شرکت بیمه‌گرهای زیادی را استخدام می‌کند که حق بیمه ریسک‌های مالی را برآورد می‌کنند، مثل بیمه بانک در مقابل ضرر ناشی از کلاهبرداری یا سواستفاده مالی کارکنان. همچنین شرکت بیمه تعداد زیادی کارشناس خسارت را در استخدام خود دارد و آن‌ها هزینه خسارت‌های آتی را پیش‌بینی می‌کنند و در صورت بروز اختلاف با مدعی‌خواهان خسارت وارد مذاکره می‌شوند.
هر شعبه بزرگ چندین بیمه‌گر با کفایت دارد. وقتی از شرکت برآورد هزینه می‌خواهند، هر کسی که تصادفا حاضر باشد مسئولیت می‌یابد تا آن را آماده کند. در نتیجه، بیمه‌گر خاصی که برآورد حق بیمه را تعیین می‌کند به قید قرعه انتخاب می‌شود.
رقم دقیق برآورد هزینه، پیامدهای قابل توجهی برای شرکت دارد. حق بیمه بالا در صورتی که پذیرفته شود مزیت است، اما چنین حق بیمه‌ای ریسک از دست دادن مشتری را به همراه دارد. حق بیمه پایین احتمال پذیرفته شدن بیشتری دارد، اما منفعت آن هم برای شرکت کمتر است. برای هر سطح ریسک، مبلغ گلدیلاکسی وجود دارد که دقیقا مناسب است- نه خیلی زیاد و نه خیلی کم- و احتمالش زیاد است که میانگین قضاوت گروه بزرگی از کارشناسان چندان از این رقم گلدیلاکس دور نباشد. مبلغی که از این رقم بالاتر یا پایین‌تر باشد هزینه بر است- به‌این‌ترتیب بی‌ثباتی قضاوت‌های نویزی به اصل موضوع آسیب می‌زند.
کار کارشناسان تعیین خسارت نیز بر وضع مالی شرکت تاثیر می‌گذارد. برای مثال، فرض کنید یک کارگر بیمه شده ادعا می‌کند که دست راستش در یک حادثه صنعتی برای همیشه از کار افتاده است. کارشناس تعیین خسارت در این پرونده هم به همان شیوه‌ای انتخاب شده که بیمه‌گرها مامور می‌شدند؛ یعنی صرفا چون بر حسب تصادف حاضر بوده است.

ملال عبارت است از احساس ناخوشـایند خواسـتن، امـا ناتوانـی درمشـارکت و انجـام دادن یک عمل رضایت‌بخـش. ملال را وقتـی احسـاس می‌کنیـم کـه می‌خواهیم ظرفیـت ذهنیمان را بـه‌کار بگیریم، امـا قـادر بـه ایـن کار نیسـتیم و ذهنمـان بدون اسـتفاده رها می‌شـود. اینکه مـا هیجاناتمان را حـس می‌کنیـم موضوعـی کاملا پذیرفته‌شـده اسـت، امـا اغلـب توجـه نمی‌کنیـم کـه افکارمـان را نیـزحـس می‌کنیـم. در واقـع همین مطلب اسـت کـه در این کتـاب راجع‌به آن صحبـت می‌کنیـم. قضیـه ایـن نیسـت کـه درباره چـه موضوعی فکـر می‌کنیم، بلکه مسـئله چگونگـی فکـرکـردن ماسـت، حس مثبت ناشـی ازدرک آسـان یک مطلـب را درهنگام مطالعـه درنظـر بگیریـد یـا احسـاس قـرارگرفتـن در مـرز حـل کـردن یـک معمـا را، یـا حس جـذب شـدن درکاری کـه باعـث می‌شـود از خوشـی متوجـه گـذر زمان نشـویم. درمقایسـه وقتـی کـه مجبوریـم دسـت بـه تقلای ذهنی بزنیـم، همه امور برای‌مان اسـف‌بار می‌شـود. ما اولیـن کسـانی نیسـتیم کـه ملال را بـه‌عنوان احساسـی درمورد فکرکـردن تعریف می‌کنیم؛ ایـن ایـده ریشـه دراظهـارات تئـودور وایتـز دارد کـه معتقـد بـود ملال ناشـی ازگسسـت جریـان فکـر اسـت.
اخیرا جین همیلتون و همکارانش اعلام کردند که ملال حاصل عمل پردازش اطلاعات «شناختی» هنگام توجه است.

نیاز استاد را پیدا کنید
در سال 2006 با جوان نوزده ساله‌ای به نام رایان هالیدی آشنا شدم. او طرف‌دار کتاب‌هایم بود و پیشنهاد داد تا دستیار تحقیق من باشد. قبل از او هر دستیار تحقیقی که استخدام می‌کردم، به‌دردنخور از آب در می‌آمد. مشکل این بود که هیچ کدام از آن‌ها نحوه تفکرم را درک نمی‌کردند. از همان ابتدا، یکی از توانمندی‌های رایان این بود که خیلی خوب شیوه تفکرم را می‌فهمید، اینکه چه کتاب‌هایی را دوست دارم و دنبال چه قصه‌هایی می‌گردم. او مدت‌ها قبل از آشنایی از نزدیک برای شناخت من وقت گذاشته بود. رایان صرفا به عنوان طرف‌داری که دوست داشت از فرایند کارهایم سر در بیاورد، کتاب‌هایی را که در قسمت منابع ذکر کرده بودم می‌خواند تا به منابع اصلی و مورد استفاده من دسترسی داشته باشد. او نحوه شکل‌گیری کتاب‌های مرا مهندسی معکوس می‌کرد و می‌دانست دنبال چه هستم و می‌خواهم چه بگویم. رایان به جای دو برابر کردن کارم تلاش کرد که بفهمد چه چیزی بیشترین فایده را برایم دارد. به کمک او در وقتم صرفه‌جویی کردم. علاوه بر این، آن زمان در زمینه حضور در دنیای مجازی مشکل داشتم. رایان گفت که می‌تواند در این زمینه مرا یاری کند. او برای راه‌اندازی وب سایت به من کمک کرد. همچنین بخشی از بازاریابی کتاب‌هایم را انجام داد. رایان واقعا در زمینه اینترنت مهارت زیادی داشت. من که آن زمان در اواخر دهه چهارم زندگی‌ام بودم، به اندازه او روی اینترنت تسلط نداشتم. البته در کار با اینترنت خوب بودم، اما در مقایسه با رایان آن قدرها هم قوی نبودم. او این مشکل را از روی دوشم برداشت. ضمنا از آنجایی که رایان می‌خواست نویسنده شود، من در پرورش مهارت‌های تحقیق و نویسندگی کمکش کردم و از سیر تا پیاز نوشتن یک کتاب را برایش توضیح دادم. همچنین روش کارت یادداشت را که خودم ابداع کرده بودم و رویش تسلط داشتم به او یاد دادم. به این ترتیب، رایان به تدریج به نویسنده کاملا موفقی تبدیل شد.

تعامل میان این دو سیستم یکی از موضوعاتی است که به مراتب در این کتاب تکرار شده است و شاید ذکر خلاصه‌ای از این داستان خالی از لطف نباشد. در داستانی که تعریف می‌کنم سیستم‌های 1 و 2 در زمان بیداری ما فعال هستند. سیستم 1 به طور خودکار اجرا می‌شود و سیستم 2 معمولا در حالت استراحت و تلاش حداقلی قرار دارد و فقط بخشی از ظرفیت آن درگیر می‌شود. سیستم 1 به طور مداوم پیشنهادهایی را به سیستم 2 ارائه می‌کند که ممکن است شامل برداشت‌ها، شهودها، قصدها و احساسات مختلف باشد. در صورت تأیید سیستم 2، برداشت‌ها و شهودها به باور، و محرک‌ها به اقدامات ارادی تبدیل می‌شوند. وقتی کارها به خوبی پیش می‌رود – که در بیشتر مواقع همین‌طور است – سیستم 2 پیشنهادات سیستم 1 را بدون تغییر یا با اعمال تغییرات جزئی قبول می‌کند. یعنی شما به طور کلی برداشت‌های خود را باور می‌کنید و مطابق میل خود عمل می‌کنید و این خوب است – البته معمولا خوب است. وقتی سیستم 1 با مشکلی مواجه می‌شود، سیستم 2 را برای پشتیبانی فرا می‌خواند. سیستم 2 پردازش دقیق‌تر و جزئی‌تری انجام می‌دهد تا شاید بتواند مشکلی را که در آن لحظه بروز پیدا کرده است، حل وفصل کند. سیستم 2 وقتی به کار می‌افتد که سیستم 1 برای مسئله پیش‌آمده هیچ پاسخی نداشته باشد. احتمالا چنین موقعیتی را در مواجهه با مسئله حاصل ضرب 17× 24 تجربه کرده باشید. هر جا غافلگیر می‌شوید، می‌توانید تا حدودی توجِه آگاهانه خود را احساس کنید. سیستم 2 وقتی فعال می‌شود که تشخیص دهد رویدادی با مدل پیشنهادی سیستم 1 از جهان در تناقض است.