گاهی زن یا مرد خودش را به آب و آتش می‌زند تا از فلان فرد یا خانواده کمتر نباشد. آن‌ها مدام چشم خود را به زندگی دیگران دوخته‌اند. فلان خانواده ماشین خریدند، ما نداریم. فلان خانواده خانه خریدند، ما نداریم. آن‌ها سال تحویل کجا بودند، ما نرفتیم. آن‌ها فلان چیز را دارند، ما نداریم. مرد خانمی را می‌بیند که با چه تجملاتی بیرون آمده است، وقتی به خانه می‌آید، بهانه می‌گیرد. زن وقتی از مهمانی بر می‌گردد، اخلاقش عوض شده است. فلانی مبلش چنین بود، فرشش چنین بود، ماشینش چنین بود. به مهمانی می‌رویم و بر می‌گردیم، زندگی‌مان به هم می‌خورد؛ چون می‌خواهیم مثل دیگران باشیم. می‌گوییم اگر آن‌ها زندگی دارند، ما چه داریم؟ مرتب زندگی خود را با دیگران مقایسه می‌کنیم.
خانواده‌ای که به‌جای تمرکز بر داشته‌های خود، چشمشان را به زندگی دیگران دوخته‌اند، همیشه در ناراحتی و نارضایتی به سر خواهند برد و هیچ‌گاه در زندگی به آرامش نخواهند رسید. بعضی همیشه در تلاش‌اند تا به موقعیت و وضعیت بهتری دست پیدا کنند؛ درحالی که بالاتر از آن‌ها همیشه وجود دارد و بنابراین، مدام درحال غصه‌خوردن هستند. اگر زن و شوهر به‌جای خداپرست، مدپرست باشند؛ به‌جای کار، مصرف کنند؛ به‌جای رشد، جلوه و تظاهر داشته باشند و به‌جای آرامش، اضطراب داشته باشند، در مسیر سقوط قرار می‌گیرند. برای جشن دامادی‌مان، اطرافیان گفتند: «برای تزیین مجلس عروسی، از تجار فرش مقداری فرش درخواست کنیم تا طبق رسم، آن‌ها را در مجلس جشن آویزان کنیم.» اول تصمیم گرفتم این کار را انجام دهم؛ اما بعد به خودم گفتم: «چرا برای چند ساعت جشن سرم را پیش این و آن خم کنم؟ مگر جشن بدون آویزان کردن قالی نمی‌شود؟» این کار را نکردم و هیچ اتفاقی هم نیفتاد.