«از کجا باید شروع کنم؟ از اولین باری که احساس کردم زندگی‌ام بین زمین و هوا معلق مانده؟ یا آن لحظه‌ای که باور کردم مردگان می‌توانند با من حرف بزنند؟ یا شاید بهتر باشد از آن ثانیه‌ای شروع کنم که پا به این مدرسه گذاشتم. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم باید از همان روز اول به همه‌چیز شک می‌کردم، اما الآن می‌دانم وقتی آدم بدجوری چیزی را بخواهد، هر کاری می‌کند تا آن را به دست بیاورد. به دوستانش دروغ می‌گوید. از اعضای خانواده چیزی کِش می‌رود. یک جعبه بستنی پرتقالی را تا دانۀ آخر می‌خورد. حتی ممکن است تا جایی پیش برود که آزمایش جرئت بدهد…
به خواب ترسناک آن شبم فکر کردم. یعنی واقعا خواب بود؟ صدای تق‌تق و آن خندۀ بلند… یا آن را در ذهنم ساخته بودم؟ عروسک… آیا توهمی ساخته و پرداختۀ ذهن بیمارم بود؟»

«گنجشکک زمان زیادی در تاریکی شب منتظر می‌ماند. دستش را می‌گذارد روی آن دوربین جاسوسی دست‌ساز. دخترک می‌داند جونا برادری داشته دو سال از خودش کوچک‌تر که سربازان درست در همان روزی که گنجشکک را در کپۀ زباله‌ها رها کرده بودند، او را با خود برده بودند. می‌داند خانوادۀ جونا از پسر گم‌شده‌شان حرفی نمی‌زنند؛ پسری که احتمالا با کار زیاد، رسش را کشیده‌اند و دیگر وجود خارجی ندارد. گنجشکک نمی‌داند چه بلایی سر بچه‌هایی مثل خودش آمده؛ واقعا نمی‌داند. اما همیشه بدترین تصورها دربارۀ سرنوشت آن‌ها به ذهنش می‌رسد. حتی با وجود سال‌ها تلاش برای‌سرکوب و فرونشاندن جادویی که مدام درونش غلیان می‌کند، می‌داند که به‌زودی دیگر قادر به مهار آن نخواهد بود.»