در اخبار تاریخی متعلق به یک قرن قبل از اسلام و ایام مقارن ظهور اسلام کمتر از حوزه علمی اسکندریه سخن به میان می‌آید، با این حال در قرن ششم و قسمتی از قرن هفتم میلادی مجاهدات سابق علمای اسکندریه کم و بیش ادامه داشت. از تربیت یافتگان مشهور این حوزه در قرن ششم میلادی یکی طبیب فیلسوف سرجیوس الرأس عینی متوفی به سال ۵۳۶ در قسطنطنیه از مترجمین معروف جالینوس و ارسطو و فرفوریوس و علمای دیگر یونانی به سریانی و دیگر پزشک نامبردار ایتیوس آمدی و از متخرجین آن در قرن هفتم میلادی بولس (فولس – فولیس) الاجانیطی پزشک و صاحب تألیفات مهم در طب و اهرون الاسکندرانی طبیب معروف به «اهرون القس»صاحب کناش معروف بوده‌اند و کتب این علما تأثیری عظیم در ایجاد مقدمات علوم اسلامی داشته است.
بسیاری از مورخان اسلامی متفق‌القول‌اند که در عصر یونانی متأخر در اسکندریه مقدار زیادی از جوامع کتاب‌های طبی مانند مجموعه‌ای از شانزده کتاب از آثار جالینوس (ستة عشر) و بعضی از کتب ابقراط ترتیب یافت که نام آن‌ها را ابن‌الندیم و قفطی و ابن‌ابی‌اصیبعه آورده‌اند و در مسائل مختلفی مانند تشخیص و نبض و علل امراض و طرز تداوی آن‌ها بود. هریک از این جوامع کتاب واحدی شمرده می‌شود و همه آن‌ها برای استفاده متعلمین ترتیب می‌یافت.

روی پل، از پشت سر قامتی گذشتم که روی جان‌پناه خم شده بود و به‌نظر می‌رسید دارد گذر آب را تماشا می‌کند. نزدیک‌تر که شدم، هیکل ترکه باریک زن جوانی را دیدم که لباس سیاه پوشیده بود. میان موهای تیره‌و یقۀ بالاپوشش، فقط پس‌گردن شاداب و خیسش که من نسبت به آن حساس بودم، دیده می‌شد. اما پس‌از اندکی دودلی به راهم ادامه دادم… حدود پنجاه متری دور شده بودم که صدایی شنیدم که به‌رغم دوربودن، در سکوت شبانه به‌نظرم وحشتناک آمد، صدای افتادن جسمی توی آب. بی‌درنگ ایستادم، اما به طرفی که صدا آمده بود، برنگشتم. کم‌وبیش پس‌از آن، صدای فریادی را شنیدم که چندین بار تکرار شد و همراه با مسیر آب جلو می‌رفت، بعد ناگهان خاموش شد. سکوتی که پس از آن در دل شب ناگهان به حالت تعلیق درآمد، به‌نظرم پایان‌ناپذیر آمد. دلم می‌خواست بدوم ولی از جایم تکان نخوردم…

وقتی دیدمش، فریاد زدم. لبخند گشاده‌ای روی لب‌هایش داشت، به ‌بزرگی اتاق. احساس کردم زانوهایم دارند می‌لرزند. آمد به‌ طرفم، در آغوشم گرفت و بوسیدم. هرگز باور نمی‌کردم روزی «کسی» شود. هیچ‌وقت حرف‌هایی را که می‌زد باور نمی‌کردم. حالا آن‌جا ایستاده بود و همان‌طور که گفته بود: «گاوباز» شده بود. سرانجام «کسی» شده‌ بود. من اشک می‌ریختم. به ‌تنها چیزی که در آن لحظه می‌توانستم فکر کنم، برادر کوچکم بود در برابر شاخ‌های گاو وحشی. هرگز وقتی بچه بود اشک‌های تلخی مانند آن روز بعدازظهر به‌خاطرش نریخته بودم. دست‌هایش را دور گردنم حلقه کرد و با هم تا درِ اتاق با این حالت رفتیم. همۀ ساکنان شهر عربده‌کشان درحالی‌که یکدیگر را هُل می‌دادند، بیرون منتظرش بودند. احساس کردم حالم دارد به‌هم می‌خورد. زمزمه‌کنان گفت: «مانولو، آه مانالو، التماس می‌کنم به آن‌جا نروی!» رویم خم شد و دوباره بوسیدم، این‌بار چشمانم را؛ و گفت: «آنجلیتا، امشب یا خانه‌ای برایت خواهم خرید و یا به عزایم خواهی نشست.»