گفتار مهربانانه آسان نیست و نیاز به پشتکار دارد. قبل از هر کار باید تمرین کنیم بذرهای مضر و ناسالم وجودمان را آبیاری نکنیم. در آیین بودا حالت‌های مختلف ذهن را به عنوان بذر می‌شناسیم. همه‌ی ما بذرهایی در وجودمان داریم که شاید از وجودشان بی‌خبر باشیم. ولی آنها در بخش زیرین آگاهی قرار دارند. بذرها از تمام احساسات، افکار و ادراکات بالقوه‌ی ما تشکیل شده‌اند. اگر چیزی یکی از این بذرها را تحریک کند- مثلا کسی با بی‌مهری بذر خشم درون‌مان را آبیاری کند- بذر خشم در بخش بالایی آگاهی ظاهر می‌شود؛ جایی که دیگر پنهان نیست و می‌توانیم به وضوح احساسش کنیم. گفتار مهربانانه مستلزم این است که حواس‌مان به آبیاری بذرهای مضری مثل حسادت، خشم، تبعیض یا ناامیدی باشد. تمرین تنفس یا راه رفتن آگاهانه می‌تواند مثل یک لالایی آرامش‌بخش کمک کند بذرهای مضر را آگاهانه ببینیم و بپذیریم و به آرامش دعوت‌شان کنیم. بخش زیرین آگاهی مثل زیرزمین است و ذهن مثل اتاق نشیمن. اگر به خشم اجازه دهیم از زیرزمین وارد خانه‌مان شود، تمام اتاق نشیمن را به اشغال خود در می‌آورد و اگر جواز ماندن خشم در اتاق نشیمن را برای زمانی طولانی صادر کنیم، بذر خشم در بخش پایینی آگاهی روزبه‌روز قوی‌تر می‌شود و به راحتی امکان ابراز وجود پیدا می‌کند. اگر هر روز عصبانی شوی، بذر خشم وجودت بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و راه رشد مهر و محبت را مسدود می‌کند. بدون مهر و محبت از گفتار مهربانانه هم خبری نخواهد بود.

سخت نیست که بفهمیم رویاها واقعی نیستند. ولی وقتی بیداریم به راحتی نمی‌توانیم واقعیت را تشخیص دهیم. شاید چیزی که فکر می‌کنیم واقعیتی بیرونی است، فقط ساخته‌ی ذهن‌مان باشد. فکر می‌کنیم بیداریم ولی درواقع هنوز مشغول رویا دیدنیم. ما اغلب در خواب راه می‌رویم. برای مثال، با اینکه می‌دانیم همه‌چیز ناپایدار و در تغییر است، طوری زندگی می‌کنیم که انگار بدن‌مان ابدی‌ست؛ فکر می‌کنیم هیچ وقت نمی‌میریم. حتی اگر درک کنیم که وجود یک «خود» مستقل توهمی بیش نیست، بیشتر افکارمان بر این اساس شکل می‌گیرند که یک «خود» مستقل وجود دارد که باعث می‌شود احساس امنیت کنیم. ولی درواقع این باور بر اساس ادراکی نادرست پدید آمده است. بسیاری از فلاسفه، دانشمندان و معلمان معنوی به دنبال حقیقتی مطلق‌اند، چرا که به ادراک خود اعتماد ندارند. آنها حس می‌کنند با اینکه بیدارند، در رویا زندگی می‌کنند. همه‌ی ما می‌توانیم از این رویا بیدار شویم، چرا که همه‌ی ما در وجودمان بذر «آگاهی» را داریم.

وقتی زوجی را می‌بینم که با هم زندگی می‌کنند و خوشحال‌اند پیشنهاد می‌کنم زمان‌بندی منظمی برای گوش دادن عمیق داشته باشند تا خوشحال بمانند. عمیق گوش دادن، بیش از هرچیز، تمرین حضور در کنار عزیزتان است. حقیقتا باید برای کسی که دوستش داریم حاضر باشیم. شخصی که دوستش داریم رنجی دارد که هنوز نفهمیده‌ایم. اگر هنوز او را نفهمیده‌ایم نمی‌توانیم بهترین دوستش باشیم؛ نمی‌توانیم کسی باشیم که درکش می‌کند. مثل زمانی که یک موسیقی‌دان عالی کسی را می‌بیند که موسیقی‌اش را می‌فهمد؛ آنها می‌توانند دوستان خوبی برای هم باشند. آن کس که بتواند رنج‌مان را درک کند بهترین دوست ماست. ما به همدیگر گوش می‌دهیم. برای همدیگر حاضر هستیم. در غیر این صورت، نزدیکی دو بدن بعد از مدتی عادی و یکنواخت می‌شود. اگر فکر می‌کنی درون و بیرون یارت را می‌شناسی، در اشتباهی. آیا مطمئنی خودت را می‌شناسی؟ هر انسانی جهانی برای اکتشاف است.