با دوستانش وارد کلاس شد. صندلی‌های آخر کلاس جای همیشگی‌شان بود. بعد از جاگیرشدن، بحث‌ها و شوخی‌هایشان ادامه پیدا کرد. سرشان در گوشی‌های موبایل بود و با یکدیگر حرف می‌زدند.
استاد که وارد کلاس شد، آن‌قدر مشغول بودند که حتی متوجه حضور او در کلاس نشدند. استاد چند باری سرفه کرد. تابلوی کلاس را که پاک کرد، چند ضربه‌ای به آن زد. یک‌دفعه به خودشان آمدند.
با وجود نگاه‌های سنگین استاد، تا آخر ساعت کلاسی، هیچ فرصتی را برای صحبت کردن و بازی با گوشی‌هایشان از دست ندادند…
بخشی از نمره، مربوط به تحقیق گروهی بود. با دوستانش هم‌گروه شدند. قرار شد طی جلسه‌ای سوالات خود را از استاد بپرسند. پشت در اتاق اساتید جمع شدند. در را که زدند، استاد گفت: «بفرمایید داخل.» یکی‌یکی وارد اتاق شدند. استاد به احترام آن‌ها از جای خود بلند شد. قبل از اینکه سوالاتشان را بپرسند، استاد گفت: «اجازه دهید گوشی تلفنم را در حالت سکوت قرار دهم.» سوالات‌شان را پرسیدند و او ابتدای هر پاسخی به‌آرامی می‌گفت: «اگر به مباحثی که در کلاس مطرح شد، مراجعه کنید، متوجه پاسخ سوال خود می‌شوید.» و بااین‌حال با متانت پاسخ سوالاتشان را توضیح داد. هنگام خداحافظی دانشجویانش را تا پشت در اتاق مشایعت کرد.
خجالت‌زده بودند، هم از بزرگواری استاد، هم از رفتار گذشته خود.