موقعی که مدت زمان کوتاهی را به فکر کردن در مورد مغز فوتبالی خود اختصاص می دهید، درواقع به دنیای من قدم می گذارید. در دنیای من این که در داخل زمین چگونه با خود صحبت می کنید به اندازه توانایی شما در ضربه زدن و کنترل توپ اهمیت دارد. در دنیای من زبان بدن، همانند سرزدن به توپ در حال عبور جز اساسی اجرا محسوب می شود. در این دنیا آمادگی همه جانبه بیش از نگرانی در مورد غذایی است که باید بخورید و بیش از این است که به خاطر داشته باشید تا کفش تان را برای مسابقه بزرگ به همراه خود بیاورید.

دنیای من روان شناسی فوتبال است و چیزی که می خواهم در این کتاب به شما کمک کنم، درواقع ذهن فوتبال شماست.

زمانی که به شخصی می گویم من مشاور در زمینه روان شناسی فوتبال هستم معمولا پاسخ هایی که دریافت می کنم از پاسخ های خنده دار تا پاسخ هایی که کمی چاشنی عصبانیت دارند، متفاوت است. حدس من این است، عصبانیت هایی که از سوی فوتبالیست های میلیونر می آید، بدلیل این استنباط آن هاست که غرور و شخصیت شان نیازی به مشت و مال ندارد و آن ها به تکنیک های ضروری که به توسعه تمرکز کمک می کنند، هیچ نیازی ندارند. پول تنها چیز ضروری از نظر آن هاست. پاسخ من برای این افراد چندین بخش دارد.

نخست این که، حرفه ای بودن هرگز نتوانسته و نخواهد توانست تا فرد را از چالش های زندگی و فعالیت های منفی مغز محافظت کند. ستاره های ورزشی هنوز هم به نیازها، خواسته ها، ترس ها، ارزش ها، تجربه ها، مشکلات، شرایط پر استرس و سختی تمرینات روزانه با تمام تناقض های یکسانی که در همه ما وجود دارد، پاسخ داده و عکس العمل نشان می دهند. ثروت و پول نمی تواند فقدان اعتماد به نفسی که هنگام کار با توپ دارید را بهبود بخشد. افزایش موجودی بانکی نمی تواند چگونگی مقابله با نگرانی های داخل زمین را به یک فوتبالیست با استعداد آموزش دهد یا نمی تواند راهنمایی برای او جهت استفاده از ذهن ورزشی فراهم آورد.

تمریناتی که انتخاب می کنید باید انعکاس دهنده نواحی بدن و ویژگی های بیوشیمیایی این نواحی خاص، برای بهبود باشند. تعداد تمرین های ممکن که زوایای مفصل خاصی را هدف قرار می دهند، تقریبا به اندازه حرکات اصولی بدن و تمریناتی که به پیشرفت کمک می کنند، نامحدود هستند. هنگام انتخاب نوع تمرینات، به خاطر داشته باشید که بافت عضلانی که فعال سازی نشده است، از تمرین مقاومتی سودی نمی برند؛ بنابراین باید در ابتدا تعیین نمایید که خواهان چه نتیجه ای از یک برنامه تمرینی مقاومتی هستید و سپس تمرین هایی را انتخاب کنید که عضلات و زوایای مفصلی را که می خواهید هدف قرار دهید، تحت فشار قرار دهند.

تمرین ها را می توان در دو قالب تقسیم بندی کرد:

1.تمرینات پایه ای و تمرینات کمکی

2.تمرینات ساختاری (چند مفصلی) و تمرینات مختص بخشی از بدن (تک مفصلی)

تمرینات پایه، تمریناتی هستند که عضلاتی را که اصطلاحا (عامل محرک کل) نامیده می شوند (به طور نمونه، گروه های عضلانی اصلی) را پرورش می دهند، از قبیل پرس پا، پرس سینه، هنگ کلین.

تمرینات کمکی، تمریناتی هستند که غالبا یک گروه عضلانی را پرورش می دهند، که به حرکات ایجاد شده به وسیله عامل محرک کل و یا اولیه کمک می کنند. مانند پشت بازو ایستاده با کابل و جلو بازو با دمبل.

تمرینات ساختاری، تمریناتی هستند که کل بدن را تحت تاثیر قرار می دهند و نیازمند عملکرد هماهنگ چندین گروه عضلانی می باشند و چندین مفصل را درگیر می کنند. این تمرینات نیازمند هماهنگی عصبی در بین عضلات و استفاده هماهنگ از حرکات می باشند که شامل چندین مفصل و چندین گروه عضلانی هستند. به تازگی نشان داده شده است که تمرینات چند مفصلی به فراگیری اولیه طولانی تر و یا مرحله عصبی طولانی تری نسبت به تمرینات تک مفصلی نیاز دارند. پاور کلین (لیفت دو ضرب تا روی شانه بدون پرس کردن به بالا)، دد لیفت (لیفت مرده) و اسکوات مثال های خوبی از این نوع تمرینات است.

همان طور که گفتیم ترشح استروژن به طور قابل توجهی در مردان نسبت به زنان کم تر است و قطعا افزایش غیرمعمول آن می تواند به اختلالات جدی در مردان منجر شود.

جالب است بدانید ساختمان شیمیایی استروژن تا حد زیادی به هورمون مردانه (تستوسترون) شباهت دارد، و تستوسترون تنها با کمی تغییر در ساختمان شیمیایی خود و فعالیت یک آنزیم که موسوم به آروماتاز می باشد، می تواند به استروژن تبدیل شود. بافت هایی که آروماتاز در آن می تواند فعالیت کند (بافت هایی که در آن تستوسترون به استروژن تبدیل می شود) عبارتند از بافت چربی، کبد، دستگاه عصبی مرکزی و بافت عضلات اسکلتی که مقادیر این تبدیلات در بافت چربی به مراتب بیش تر از سایر بافت ها است، چرا که مطالعات نشان داده اند که سلول چربی استروژن و سایر هورمون های جنسی را جذب می کند. همچنین بافت چربی محل ترشح هورمون های مختلفی می باشد که برخی از آن ها از قبیل لپتین در تعامل با میزان ترشح استروژن، مقدار ترشحشان دستخوش تغییرات قرار می گیرد، (در خصوص لپتین در همین حد بدانید که به وسیله بافت چربی در بدن انسان ساخته و در خون رها می شود و از راه های مختلف باعث کاهش اشتها و افزایش مصرف انرژی می شود، در واقع مانعی برای چاق شدن است و در فرایند بلوغ درگیر است).

در اثر مصرف تستوسترون یا آنالوگ های مربوط به آن، سطح تستوسترون بدن بالا میرود که بدن مقدار زیادی را از طریق کلیه و کبد دفع و تجزیه می کند. در کبد تستوسترون به سوماتومدین تبدیل می شود ولی هنوز هم مقدار زیادی از این هورمون در سطح خون باقی می ماند چرا که بجای دریافت روزانه 2.5 میلی گرم تستوسترون این میزان به چیزی حدود 10 تا 20 برابر در اثر مصرف مشتقات مصنوعی تستوسترون افزایش پیدا می کند. ازدیاد مقادیر تستوسترون می تواند خطراتی چون رسوب کلسترول، افزایش فشار خون و … داشته باشد.