هرگز فرصت نشد برای روت تعریف کنم چی شد که آن روز صبح برای اولین دفعه شاهد جروبحث‌ او و نیل بودم؛ پس از آن دیگر نشنیدم آن دو نفر جروبحث کنند. هرروزهفته بعد را روت اختصاص داد به یاددادن گشودن درهای قلب. او برایم توضیح داد که اغلب اوقات حرف‌های توی سرمان عیب‌جویانه و منفی هستند و همین صداها باعث می‌شوند به شیوه‌ای واکنش نشان بدهیم که به نفعمان نیستند؛ صداهایی که ما را وامی‌دارند اتفاقات را بارهاوبارها در ذهن‌مان، زنده کنیم یا خواهان چیزهایی شویم که شاید باید سر راهمان قرار گیرند. درنتیجه، اکثر اوقات در زمان حال به سر نمی‌بریم. آن روز صبح، روت از من خواست چیزهای دلپذیری به خودم بگویم. چقدر عجیب بود. بارهاوبارها تکرار کردم، من خوبم، تقصیر من نیست، من آدم خوبی هستم. مثل آن بود که من یک دی‌جیِ دیگر هستم در ایستگاهی رادیویی، اما هرچیزی که می‌گفتم دلنشین و خوشایند بود. هردفعه خودم را در چنبره صداهای آن یکی دی‌جی می‌یافتم، صدایش را خاموش می‌کردم و ذکر محبت‌آمیز را درباره‌ی خودم تکرار می‌کردم.