آخماتووا نویسنده‌ی اسطوره‌ای‌زمانه‌اش بود. به لطف نقاشی سیاه‌قلم ساده‌ای که «آمدئو مودیلیانی» در یکی از کافه‌های پاریس از او کشیده بود شهرت عجیبی به هم زد. سن و سالی نداشت که با شاعر مشهور تعالی‌گرا، گومیلیف ازدواج کرد و پس از کشته شدن وی به ضرب گلوله روزهای دشواری را در روسیه سپری کرد، روزهایی که تعداد انگشت‌شماری نظیرش را تجربه کرده‌اند.

خسته بودن خیلی بدتر از مست بودن است. چیزهایی از دهانت درمی‌آید که هیچ وقت نمی‌خواستی بگویی و نمی‌توانی جلویش را بگیری و وقتی متوجه می‌شوی نباید آن حرف را می‌زدی که دیگر خیلی دیر شده. حس خیانت به آدم می‌دهد. دلم می‌خواهد تمام حرف‌هایم را پس بگیرم، حتی اگر همه‌اش حقیقت داشته باشد.

ادوارد فوسکا قاتل بود.
واقعیت این بود، نه چیزی که ماریانا فقط از روی هوشمندی، به عنوان یک ایده در نظر بگیرد. وجودش این را می‌دانست. او این حقیقت را با مغز استخوانش، خونش و بند بند وجودش حس می‌کرد.
ادوارد فوسکا گناهکار بود.
و هنوز نمی‌توانست این را ثابت کند، شاید هرگز نمی‌توانست. این مرد، همین هیولایی که بر اساس تمام احتمالات، دست‌کم دو نفر را کشته بود، آزادانه راه می‌رفت.
خیلی ازخودراضی بود و به خودش اطمینان داشت. ماریانا با خود می‌گفت شاید او فکر می‌کند قسر در می‌رود و پیروز می‌شود.
اما این‌طور نبود. هرگز.
ماریانا مصمم بود از او زرنگ‌تر باشد. مجبور بود این‌طور باشد.
تمام شب نشست و هر چیزی را که رخ داده بود، به یاد آورد. این‌جا، توی این اتاق کوچک و تاریک در کمبریج نشست، فکر کرد و به نتیجه رسید. به رشته‌های سرخ بخاری برقی روی دیوار زل زد که می‌سوختند و در تاریکی می‌درخشیدند. و به نوعی نشئگی رسید.
در ذهنش به اول ماجرا برگشت و همه چیز را به یاد آورد. تک‌تک جزئیات را.
حالا می‌توانست مچش را بگیرد.

گابریل برنسون شش سال پیش به قتل رسید. چهل‌وچهارساله بود. او در بیست‌وپنجم آگوست و در گرمای غیرعادی تابستان به قتل رسید. شاید‌‌یادتان باشد که بالاترین درجه‌ی گرما را در آن زمان ثبت کردند. روزی که او مرد، گرم‌ترین روز سال بود. در روز آخر عمرش صبح زود بیدار شد. ساعت ۵:۱۵ صبح ماشینی او را از خانه‌اش که در شمال غربی لندن بود و به همراه آلیسیا در آن‌جا زندگی می‌کرد، به حاشیه‌ی همپستد هیث برد و برای عکاسی به شوردیچ رفت. تمام روز را صرف عکاسی از مدل‌های بالای پشت بام واگو کرده بود.
درباره‌ی کارهای آلیسیا چیز زیادی مشخص نیست. او در شرف برگزاری نمایشگاه بود و حسابی مشغول کارهایش بود. به احتمال تمام روز را مشغول نقاشی در انتهای باغ، در آلاچیقی بود که بعدها آن را به استودیو تبدیل کرد. گابریل تا دیروقت مشغول عکاسی بود و تا ساعت یازده به خانه برنگشت. نیم ساعت بعد همسایه‌شان باربی هلمن صدای چند شلیک گلوله را شنید. باربی به پلیس زنگ زد و در ساعت ۱۱:۳۵ شب ماشینی از ایستگاه هاور استاک هیل به محل اعزام شد و ظرف سه دقیقه به خانه‌ی برنسون رسید.

گفته می‌شود فلسفه «به‌شدت» دشوار است. «سی.ای.ام جود»، استاد سابق فلسفه در جایی نوشته است: «بیش‌تر کتاب‌های فلسفی برای بیش‌تر انسان‌های باهوش نامفهوم هستند» و «بیش از نیمی از فلسفه، غیرقابل خواندن است.»
بخشی از دلیل این اتفاق را نیز سبک نگارش بسیار بد تعدادی از فیلسوفان می‌دانست.
شما این دیدگاه را غم‌انگیز می‌دانید یا دلگرم‌کننده؟
در هرحال به این نتیجه می‌رسیم که وجود کتابی همچون «متفکران بزرگ فلسفه» ضروری است…

سختکوشی هنگام تلاش برای رسیدن به قله‌ی کوه چیز خوبی است، حتی خوب است که همراهان‌مان را نیز به شتاب واداریم، اما حفظ این روحیه در موقعیت‌هایی که در آن‌ها سختکوشی بی‌معنی است فقط و فقط تاثیری معکوس دارد؛ فرسودگی و انگیزه‌زدایی در دیگران و سرخوردگی و رنجش خاطر در خود.
این مطلب در ساحت دوستی‌ها و حتی بیش‌تر از آن وقتی پای زوج‌ها به میان می‌آید موضوعیت می‌یابد.
این امید که دوستان‌مان انتظارات‌مان را برآورده سازند، جدا از بی‌فایده‌بودن، مسیری است که بی چون و چرا به تنهایی راه می‌برد، چرا که یکی پس از دیگری از آن‌ها دلخور می‌شویم و عاقبت از دست‌شان می‌دهیم. بیان عبارت‌هایی مثل «اگر جای تو بودم، این یا آن کار دیگر را می‌کردم» هنگام احساس سرخوردگی به دلیل انتظار پاسخ متفاوت از سوی دوستان‌مان، به گونه‌ای فشرده بی‌دانشی عمیق‌مان را از تک بودن موقعیت انسانی نمودار می‌سازد.
هیچ دو نفری مثل هم فکر نمی‌کنند یا واکنش نشان نمی‌دهند، چرا که هرکس در نقطه‌ی خاصی از این سیر و سفر است. امکان ندارد جای کس دیگری باشیم، زیرا هرکس جایگاه خاص خودش را دارد و از همان‌جا به نظاره‌ی عالم می‌پردازد.
با استفاده از یک تشبیه می‌توان این طور گفت، انگار هرکس در سیاره‌ای واقع در کهکشانی متفاوت زندگی می‌کند. پیرامون‌مان را یک آسمان پرستاره گرفته است، اما ترکیب ستاره‌ها بسته به موقعیت فرد نظاره‌گر فرق می‌کند.
کهکشانی که ساکنش هستیم از شخصیت ذاتی ما، خانواده‌ای که در آن زاده شده‌ایم و تجربیات‌مان در طول زندگی تشکیل شده است. این ترکیب از امور نوع نگاه‌مان را مشروط می‌کند و هریک از ما را تک‌وتنها در گوشه‌ای از جهان قرار می‌دهد.

وقتی به زندگی عادی و روزمره بازمی‌گردید، استرس‌ها به سراغ‌تان می‌آیند و ذهن‌تان آشفته می‌شود. فرقی نمی‌کند از پیچیدگی‌های زندگی چه‌قدر آزرده و ناراحت می‌شوید؛ به طور کلی تغییر جهان کاری دشوار است. اما اگر زندگی مطابق میل شما پیش نمی‌رود، به جای تغییر جهان، بهتر است خودتان را تغییر دهید.

همان‌طور که دروغگویی در حق دیگران اغلب زیانبار است، زیانش برای خودمان بیش‌تر است، چون اثراتش روح‌فرساست. به یاد داشتن این قواعد ما را ‌قدیس نمی‌کند. دروغ را هم از جهان ریشه‌کن نمی‌کند، اما ممکن است وقتی از دروغ به صورت اسلحه استفاده می‌کنیم به ما هشدار بدهند. حتی اگر باید از آن استفاده کنیم باید این قواعد را به یاد داشته باشیم.