راهنمایی از نوع نسل‌های مختلف چیست؟ وقتی شخصی کم سن و سال با فردی مسن‌تر از خود همراه می‌شود، هر دو در این رابطه می‌آموزند و رشد می‌کنند. کن متخصص مدیریت است و سال‌های میانی دهه‌ی هفتاد زندگی‌اش را سپری می‌کند. کلر مدیر اجرایی سابق توییتر بوده است و اکنون سال‌های میانی دهه‌ی سی زندگی‌اش را تجربه می‌کند. تجربه همکاری این دو فرد، که از دو نسل متفاوت برآمده‌اند، از جمله آموزه‌هایی است که می‌خواهیم برایتان باز بگوییم. البته گمان نکنید که تفاوت سنی بین راهنما و راهنمایی‌شونده، همیشه باید زیاد باشد، تفاوت سنی به تنهایی مهم نیست، مهم تفاوت در تجربه‌های متفاوت است. کتاب راهنمای یک دقیقه‌ای، در واقع داستان جاش و دایان است. جاش هارتفیلد بازاریاب جوانی است که دچار بی‌انگیزگی و بی‌هدفی شده است. دایان برتمن، مدیر فروشی است که به خاطر مشغله‌ی فراوان و فشار زیاد، دیگر مثل گذشته از کار خود احساس رضایت نمی‌کند. اما برای رهایی از این مشکل، شش گام عملی برمی‌دارند و با راهنمایی‌کردن و راهنمایی‌شدن پاسخ پرسش‌های زیر برایشان آشکار می‌شود…

وقتی در موضع خود جدی و راسخ می‌شویم صرفا با تعصب و عصبانیت از دانسته‌ها دفاع می‌کنیم، دفاع از محتویات انبار دانسته‌ها. فاصله و ناهمخوانی اضطراب ایجاد کرده و ما برای حذف فاصله و ایجاد سازگاری به عامل بیرونی حمله می‌کنیم، این یعنی خشم و عصبانیت. با حمله به دیگری می‌خواهیم نظر خود را تحمیل کنیم و با دریافت تأیید، آرام می‌شویم. زیرا عامل بیرونی‌ای که باعث شده بود ناهمخوانی و ناسازگاری بروز کند و موجب نگرانی ما بشود، دیگر وجود ندارد. ممکن است به جای حمله گوشه‌نشین شویم. از تعامل با واقعیات جاری در زندگی روزمره و درک الزامات رسیدن به خواسته‌هایمان ناتوانیم. اینبار به جای حمله به عامل بیرونی از روبرو شدن با آن پرهیز می‌کنیم و به این ترتیب از بروز فاصله و ناهمخوانی که عامل ترس و اضطراب است جلوگیری می‌کنیم. یعنی این بار انرژی هیجانی حاصل از ترسِ ناشی از وجود فاصله، توسط ترس ناشی از عواقب حمله سرکوب می‌شود و ما خشم را در خود می‌ریزیم یا به عبارت دیگر فرو می‌خوریم.

بسیاری از مردم عزت‌نفس خود را پایین تلقی می‌کنند. اما این مسئله برای بعضی‌ها بدتر از دیگران است. با آنکه بعضی فکر می‌کنند «همیشه» عزت‌نفس‌شان پایین است ولی واقعیت این است که برای اکثر مردم اوقاتی وجود دارد که احساس بهتری در مورد خود دارند، اما به آنها توجه نمی‌کنند.
یکی از تمرین‌های کمک‌کننده این است که به رخدادهایی که احساس کم ارزش بودن را در شما ایجاد می‌کند توجه کنید. این موارد گاه واضح هستند، مثل زمانیکه یک نفر سر شما داد می‌زند؛ و گاه نامحسوس هستند مثل زمانیکه موسیقی پخش شده از رادیو شما را یاد خاطره‌ای می‌اندازد، یا بوی عطر یک نفر در مرکز خرید شما را یاد شخص یا موقعیتی خاص می‌اندازد.
بعضی افراد بسیار خوب می‌توانند احساسات خود را ابراز کنند. بعضی اما در تشخیص یا نامگذاری احساسات خود مشکل دارند. تصاویر زیر می‌تواند به افراد در شناسایی احساساتشان کمک‌رسان باشد. با استفاده از تصاویر زیر می‌توانید احساس‌هایی را که در زمان بی‌ارزش بودن به شما دست می­دهد شناسایی کنید.

اگر بچه داشته باشی و بتوانی آثار شلاق را بر تن او ببینی می‌فهمی که او را آزار داده‌­ای. اما کلمات و انتقادات بدون هیچ فکری همان کار را می‌کنند. تو نمی‌­توانی آنها را ببینی و من از همه‌ی اینها خیلی خیلی خسته شده‌ام. و برایم اصلا سخت نیست که بفهمم چرا درک اینها این همه سخت و دشوار است. من به وضوح آن را می‌بینم. آیا ما برای دیدن اینها چشم نداریم؟ برای فهمیدنش قوه‌ی ادراک نداریم؟ طبیعتا این امر بستگی دارد به احساسات من که موجودی ابتدایی باشم، موجودی که به قدر کافی متحول نشده و تکامل نیافته است.
منظورم از احساسِ احساسات این است که این کار سرشت و منش انسانیت را تغییر می‌دهد. باید بدانیم که نقطه‌ی‌ی آغازینی هست. بدانیم که وقتی حامله هستید چگونگی احساسات شما اهمیت دارد. ببینید من درباره‌ی حرف زدن با جنین شوخی می‌کنم اما حقیقت این است که باید در این باره با دقت نظر بیشتری صحبت کرد. باید گفت جنین پراحساس و عاطفه، واقعیت دارد.

این حقیقت که زمانی که مشغول هستیم، نسبت به زمانی که بی­کاریم، شادتر هستیم، و همچنین وقتی کار معناداری انجام می‌دهیم نسبت به زمانی که کار بی‌معنی انجام می‌دهیم، از حالت پیشین نیز شادتریم، پیامی بسیار مهم دارد، و آن اینکه، ما برای شاد بودن به نتیجه نیاز نداریم. می‌توانیم همة شادی را از فرآیند کاری که برای رسیدن به نتیجه انجام می‌دهیم، کسب کنیم. به عنوان مثال، می‌توانیم شادی را از آماده شدن برای آزمون یا برنامه‌ریزی برای تعطیلات کسب کنیم. این به آن معناست که، حتی اگر در نهایت در امتحان قبول نشویم یا به مسافرت نرویم، باز هم می‌توانیم از کار کردن در مسیر این نتایج شادی چشمگیری به‌دست آوریم. البته، اگر ارتباط میان شادی و نتایج را قطع کنیم، نوع احساس‌هایی که از سر می‌گذرانیم تغییر خواهد کرد. احتمالا به ندرت احساس غرور خودخواهانه می‌کنیم، چرا که این دست احساس‌ها مربوط به نتیجه‌محوری هستند،‌ نه فرآیندمحوری. درضمن، به ندرت احساس‌های منفی مربوط به نتیجه‌محور بودن، همچون افسردگی و شرمساری خواهیم داشت. در عوض، بیشتر احساس اشتیاق و صلح با زندگی‌مان خواهیم داشت، چون احتمال تجربة این احساس‌ها، زمانی بیشتر می‌شود که به جای کسب شادی از نتایج کار، بر کسب شادی از فرآیند تمرکز داریم. در مجموع، معاملة بدی نخواهد بود.

توجه به این واقعیت اصولی برای ایجاد یک رابطه‌ی مثبت و صمیمانه میان زوج‌ها ضرورت دارد. اما در عمل، کاملا نمی‌پذیریم که اشخاص با ما متفاوتند. به جای آن می‌خواهیم هر طور که شده آن‌ها را به میل خود تغییر دهیم. از تفاوت‌های یکدیگر می‌رنجیم و در برابر آن‌ها مقاومت می‌کنیم. می‌خواهیم اشخاص موجود در زندگی ما مثل ما بیندیشند و رفتار کنند و چون واکنش متفاوتی نشان می‌دهند آن‌ها را به اشتباه‌کاری متهم می‌سازیم. زمانی که تنها می‌خواهند آن‌ها را درک کنیم و در مقام دلجویی‌شان باشیم راه‌حل نشان می‌دهیم و تعیین تکلیف می‌کنیم. می‌خواهیم آن‌ها را اصلاح کنیم و حال آنکه آن‌ها به تنها چیزی که احتیاج دارند پذیرش،‌قدردانی و اعتماد است.
ما شکایت می‌کنیم که اگر آن‌ها تغییر کنند دوستشان خواهیم داشت. اگر مطابق میل ما رفتار کنند می‌توانیم آنان را دوست بداریم. اگر مثل ما احساس کنند، و اگر خواستة ما را برآورده سازند، می‌توانیم دوستشان بداریم.

اینکه شما چگونه یک موقعیت را ارزیابی می‌کنید یکی از قدرتمندترین مشخصه‌‌هایی است که واکنش احساسی شما را نسبت به آن نشان می‌دهد. توانایی فکر کردن برای شکل دادن به واکنش­های احساسی چیزی نیست که بتوان آن را دست‌کم گرفت.
اگر کسی در بزرگراه جلو شما بپیچد و شما فرض را بر این بگذارید که او در یک حالت اضطراری قرار دارد و در این شرایط ممکن است نسبت به او احساس دلسوزی کنید. اما اگر احساس کنید که او از روی بی‌ادبی و بی‌احترامی جلو اتومبیل شما پیچیده است با احتمال بیشتری از خود خشم و خشونت نشان می‌‌دهید. موقعیت همان موقعیت قبلی است، اما ارزیابی شماست که متفاوت است. اگر شما به راحتی عصبانی شوید امکان اینکه حوادث را بطور منفی ارزیابی کنید افزایش می‌یابد. اینگونه چرخه خشمی شکل می‌گیرد. ارزیابی و درک و برداشت شما تا چه اندازه تعصب‌آمیز است.
اولین افکاری که وقتی خشمگین هستید در شما ایجاد می‌شود انتقادآمیز و داوری‌کننده است.
اشخاص خشمگین گرفتار اشتباهات منطقی می‌شوند. یکی از مشکلات سیاه یا سفید دیدن مسایل است. همه چیز یا خوب است یا بد. من درست می‌گویم تو اشتباه می‌کنی. تو همیشه مرا تحقیر می‌کنی. اینگونه افکار بدون تردید اشتباه هستند. اما مستقیما به افزایش خشم منتهی می‌­شوند.

اگر به زندگی انسان‌های بزرگ تاریخ سری بزنید خواهید دید که آنان نیز مانند خیلی از ما غالبا کودکی، نوجوانی و حتی بزرگسالی خوبی نداشتند و در بیشتر مواقع دچار افسردگی، تجاوز، بی‌پولی، خانوادة متلاشی، چاقی، معلولیت و غیره بوده‌اند.
ولی قسمت جالب داستان اینجاست که روزی اراده کرده‌اند و خواسته‌اند که افکار و باورهایشان را تغییر داده و زندگی‌شان را دگرگون کنند، و حتی بر دنیای اطراف خود اثری قابل توجه بگذارند و اسم خود را ماندگار کنند. نمونه‌ای از چنین انسانهایی که در ایران و جهان شناخته شده‌اند عبارتند از: آنتونی رابینز، دکتر آزمندیان، گاندی، اُپرا وینفری، بروس لی، آبراهام لینکلن، مادرترازا، محمدعلی کلی، جهان پهلوان تختی، برایان تریسی، خانم واعظ جویس مایر، بهروز فروتن، لوییزال هی، وین دایر، علی دایی، خانم سعیده قدس، حسین رضازاده، استاد احمد حلت، خانم معصومه تیموری، مارتین لوترکینگ، سیلوستر استالونه، آرنولد شوارتزینگر، استیو جابز، بتهوون، هنری فورد، استاد احمد نوری، دبی فورد و …

چه عاملی تولید بی‌خوابی می‌کند؟ نگرانی‌های روزانه سبب می‌شوند که مغزتان در شب آرام نگیرد. احساسات منفی شما را بیدار نگه می‌دارند. این شما را مشوش می‌کند. بعد نگران آن می‌شوید که چرا نمی‌توانید بخوابید. دور باطلی شروع می‌شود. مواد شیمیایی هم به استراحت نکردن به اندازه کمک می‌کنند. ممکن است به کمک موادی به خواب بروید اما این خواب هرگز عمیق نیست و منجر به خواب دیدن نمی‌شود. کسانیکه سیگار زیاد می‌کشند هم خوابشان سبک است. آنها به ندرت و به زحمت خواب می‌بینند و بعد وقتی نیکوتین بدنشان کم شد از خواب بیدار می‌شوند. کافئین، نوشابه‌های رژیمی، قند و شکر و سایر محرکها بیخوابی را تشدید می‌کنند. من وقتی صبحها یک ماگ بزرگ قهوه نمی‌نوشم به راحتی بیشتری می‌خوابم.
اما بیخوابی می‌تواند ناشی از ترس از دست دادن کنترل باشد. حتی می‌تواند ناشی از ترس از مرگ باشد.

حسادت برای رشد کودک نه تنها طبیعی، بلکه احساسی ضروری است. اگر کودکی از احساس حسادت محافظت شود، در دوران بزرگسالی قادر نیست از پس رقابت و رشک و حسد دیگران برآید، در نتیجه، هم در روابطش و هم جاه‌طلبی حرفه‌ای خود به طور جدی سرکوب می‌شود. حسادت بچه‌ها را، وقتی ناگزیرند خود را با خواهر یا برادرشان مقایسه کنند، وامی‌دارد حدود کسی را که هستند مورد آزمایش قرار دهند. خواهر یا برادری جوان‌تر ممکن است به مزایای برادر یا خواهر بزرگ‌تر خود حسادت ورزد، اما در عین حال، می‌تواند تشخیص دهد درحالی که هنوز از توجه و مراقبت پدر و مادر بهره می‌برد، قادر است سودای چه چیزی را در سر بپروراند. خواهر یا برادری بزرگ‌تر امکان دارد به نوزاد خانواده که بدون سرزنش شدن به زندگی خود ادامه می‌دهد حسادت کند، اما همچنین ممکن است به استقلال خود ببالد. حسادت، از آن جنبه، به مشخص کردن فضایی که به او تعلق دارد، یاری می‌رساند و وی را از دیگران متمایز می‌کند. نوسان فرد میان خواستن مشابهت داشتن به دیگری و با این همه، دست‌وپنجه نرم کردن با کسی که هست، بخش ضروری رشد و بزرگ شدن است.

«بنابراین، هیات مدیره دیگر فقط مسئول انتخاب یک روش از بین رو‌ش‌های استراتژیک نیست، بلکه نقش اصلی آن مدیریت است. این هدف تنها درصورتی حاصل می‌شود که عملکرد و فعالیت هیات مدیره از نو طراحی گردد:
– مدیریت باید چالش‌های واقعی را خیلی سریع به آگاهی هیات مدیره برساند و هیات مدیره باید به چالش‌های پیش روی شرکت توجه نماید. جلسات هیات­مدیره را دیگر نمی‌توان به شکل بازرسی‌های سطحی نظامی برگزار کرد، که در آن سعی می‌شود سریع از نکات اصلی عبور کرد تا سوال سختی پرسیده نشود.
– هیات مدیره باید در راستای هدف یادگیری، بر تک‌تک موارد دستور جلسه بحث کند.
– آن دسته از اعضای هیات مدیره که نقش غالب دارند و تصور می‌کنند همه چیز را می‌دانند باید آمادگی این را داشته باشند که به نظرات غیرمتعارف دیگران گوش فرا دهند.
– دید هیات مدیره از گزارش در مورد وقایع پیشین به نظارت و هدایت فعال تغییر می‌کند.»