راه‌های زیادی وجود دارد که از فشاری که بر تک‌فرزند خود وارد می‌کنید بکاهید یا به‌کل از آن جلوگیری کنید.
به او نشان دهید که بدون‌قیدوشرط او را دوست دارید. وقتی او در امتحان نمره کامل نمی‌گیرد یا از ضربه چوگان زدن (در بیسبال) حذف می‌شود، به روشی آرام و قابل‌پذیرش به او واکنش نشان دهید. به او بگویید، «نگران نباش، پیش می‌آید.» یا «دفعه بعد بهتر عمل خواهی کرد.» او خواهد فهمید که صرف‌نظر از هر چیزی شما هنوز او را دوست دارید. این به او کمک خواهد کرد تحمل خود را در برابر شکست تقویت کند. او خواهد آموخت که خیلی به خود سخت نگیرد یا خیلی زود تسلیم نشود. اگر شما همیشه به نکات منفی او اشاره کنید و در عوض او را اصلاح کنید، او نتیجه‌گیری خواهد کرد که فارغ از اینکه چقدر سخت تلاش می‌کند، او به اندازه کافی برای شما خوب نخواهد بود.
او را حمایت کنید. می‌توانید به او بگویید درک می‌کنید که اغلب برای او سخت است که تک‌فرزند باشد، چون او دائما خود را با شما مقایسه می‌کند، ولی وقتی او بزرگ شود می‌تواند همان کارهایی را که شما می‌توانید انجام دهید، انجام دهد. صحبت کردن به صورت بی‌پرده و غیرانتقادی درباره اشتباهات خودتان هم می‌تواند به او کمک کند تا بیشتر خود را بپذیرد.
مشخص کنید چرا به او خیلی فشار وارد می‌کنید. اگر در هر زمینه‌ای به‌شدت به او فشار وارد می‌کنید -برای مثال، عصبی کردن او درباره فراموش کردن کتاب‌های درسی‌اش در مدرسه- سعی کنید با دلایل خود برای اینکه چرا این کار را انجام می‌دهید با او ارتباط برقرار کنید…

کودکان از طریق بازی با اسباب‌بازی‌هایشان درباره خودشان و دنیایشان می‌آموزند. در پنجاه سال گذشته، تولید انبوه اسباب‌بازی‌های ارزان قیمت باعث شد که آن‌ها با تعداد بالا و تنوع زیاد در دسترس همگان باشند. حتی امروزه فرزندان خانواده‌های کم‌درآمد، اسباب‌بازی‌های بیشتری از بچه‌های نسل قبل دارند. اسباب‌بازی‌ها که قبلا کودکان فقط در مناسبت‌های خاص مثل کریسمس و تولد می‌گرفتند، حالا هرروزه در تمام طول سال خریده می‌شوند. کیفیت آن‌ها هم تغییر کرده است. این وسایل بازی گرمای چوب، بافت طبیعی، پنبه یا پشم و استحکام فلز را ندارند و بسیاری از آن‌ها از پلاستیک ساخته شده‌اند. اسباب‌بازی‌های امروزی از گذشته خودکارتر هستند. اسباب‌بازی‌های کوکی و پیچی اولین نسل این نوع وسایل بودند. حالا اسباب‌بازی‌هایی که تراشه‌های کامپیوتری کوچک در آن‌ها جاسازی شده است صدای کودک را تشخیص می‌دهند، به احساساتی نظیر تعجب یا ترسیدن واکنش نشان می‌دهند و به کلمات خاصی که کودک می‌گوید پاسخ می‌دهند. همه این‌ها روی توانایی‌های فردی و اجتماعی، نگرش و ارزش‌هایی که کودکان از بازی با اسباب‌بازی یاد می‌گیرند تاثیر گذاشته است. بازی با اسباب‌بازی‌ها یکی از راه‌هایی است که از طریق آن کودکان تمایلاتی نظیر قوه تخیل و رویاپردازی خود را پرورش می‌دهند. مانند استعدادهای نهانی دیگر انسان، خلاقیت و رویاپردازی هم فقط از طریق تمرین کردن رشد می‌کنند، اما تعداد زیاد اسباب‌بازی‌هایی که کودکان امروزی در اختیار دارند باعث می‌شود که قدرت آن برای درگیر کردن کودک در تفکر نمایشی کمتر شود. فراوانی هم مثل آشنایی، باعث کم اهمیت شمردن می‌شود. نوه من که دختری پیش‌دبستانی است، واقعا قدر اسباب‌بازی‌هایش را نمی‌داند، چون آن‌قدر وسیله بازی دارد که ارزشی برایش ندارند.

خیلی مهم است که در خانواده، افراد با یکدیگر حرف بزنند و صحبت‌های بقیه را بشنوند. هر روز با مادر و پدرت حرف بزن و به آن‌ها بگو در زندگی‌ات چه می‌گذرد. از احساساتت به آن‌ها بگو- چه حس‌های مثبت و چه منفی.
فکر می‌کنی راهی غیر از صحبت کردن وجود داشته باشد که بتوانی با آن، چیزی را با خانواده‌ات در میان بگذاری؟ می‌توانی با بغل کردن پدرت به او بفهمانی دوستش داری، یا بدون اینکه خواسته باشند خانه را مرتب کنی، یا حتی اتاقت را تمیز و مرتب نگه داری.