پایداری توانایی یک شی یا فرد برای مقاومت در برابر تغییرات تعادل می باشد. حفظ وضعیت پایدار برای بیان حداکثر قدرت و توان مهم می باشد. پایداری در حد زیادی به دستکاری مرکز ثقل وابسته است. مرکز ثقل نقطه ای است که در آن وزن متمرکز می شود. مرکز ثقل چند سطحی می باشد، بدین معنا که دارای جهات طولی، جانبی و جلو به عقب می باشد. بنابراین، مرکز ثقل می تواند به هنگام دور شدن اندام ها یا خم شدن تنه به طرفین حرکت کند، با خم شدن تنه، لگن ها یا زانوها پایین بیاید، با بلند شدن بازوها بالا بیاید و در جریان حرکات در صفحه سهمی از جلو به عقب و برعکس جا به جا شود. تغییرات حرکت مرکز ثقل در یک یا چند صفحه و دستکاری آن برای حفظ و بهینه سازی پایداری مهم می باشد. مرکز ثقل یک خط فرضی می باشد که مرکز ثقل را به زمین وصل می کند و به عنوان خط جاذبه نامیده می شود. زمانی که مرکز ثقل تغییر می کند، خط جاذبه و دستکاری خط جاذبه می تواند بر پایداری شی اثر بگذارد.

از موارد پراهمیت مربوط به پایداری وزن شی، سطح اصطکاک و اندازه تکیه گاه می باشد. تکیه گاه ناحیه ای در خطوط می باشد که محیط خارجی بخش های بدن را با تماس به زمین متصل می کند. برای مثال، یک دونده سرعت در حالت چهار نقطه ای تکیه گاه بزرگ تری نسبت به فرد ایستاده با وضعیت شانه باز (وضعیت دو نقطه ای) خواهد داشت. اندازه تکیه گاه می تواند برای افزایش پایداری دستکاری شود. افزایش اندازه تکیه گاه منجر به پایداری بیش تری می شود. برای مثال، پایداری وضعیتی زمانی بیش تر است که فرد اسکات را با حالت پهن تری در مقابل یک حالت کم پهنا انجام می دهد. بنابراین، پایداری با اصول عمومی زیر تعیین می شود:

*پایداری بیش تر زمانی دیده می شود که مرکز ثقل پایین تر باشد، این حالت در بازیکن فوتبال یا کشتی گیری صادق است که وضعیت پایینی را برای افزایش احتمال موفقیت حفظ می کند.

*پایداری بیش تر زمانی مشاهده می شود که خط جاذبه با مسافت مساوی در داخل تکیه گاه قرار گیرد، زمانی که وزن از جلو به عقب یا به دو جانب جا به جا نمی شود؛ پایداری زمانی بیش تر است که خط جاذبه متمرکز می شود.

*پایداری بیش تر زمانی مشاهده می شود که سطح اصطکاک بیش تر باشد؛ زمانی که ضریب اصطکاک افزایش می یابد، پایداری بیش تری نیز دیده می شود.

*پایداری زمانی کاهش می یابد که بار خارجی به اندام بالا تنه اعمال شود؛ بار خارجی به اندام بالا تنه مرکز ثقل را بالا می برد و پایداری را کاهش می دهد.

سطح زیر قشری
سطح بعدی کنترل عصبی عضلانی، سطح زیر قشری است. این سطح شامل ساقه مغز، تالاموس، هیپوتالاموس، دستگاه دهلیزی (وستیبولار) و مخچه می‌باشد که مسئول توازن (تعادل)و همچنین عکس‌العمل‌های وضعیتی خودکار، عکس‌العمل‌های تصحیح‌شده و تعادل است. تالاموس یک ایستگاه تقویتی مهم برای اطلاعاتی است که از دستگاه عصبی مرکزی عبور می‌کنند. این منطقه به ادراکات معنا می‌بخشد و از طریق مسیر نخاعی تالاموسی در حس دما درگیر است. دستگاه دهلیزی نقشی حیاتی در حفظ وضعیت بدنی صاف اِیفا می‌کند که این کار را از طریق تنظیمات پیچیدۀ مجاری نیم‌دایره انجام می‌دهد. این کانال‌ها از سه صفحه مبداء می‌گیرند و امکان حس وضعیت سر را میسر می‌سازند. مخچه در هماهنگ کردن حرکات و همچنین تعادل درگیر است.
منطقه زیر قشری به جای رفلکس‌های سگمنتال مجزا، چندین سطح فعال‌سازی دارد به هر حال پاسخ‌هایش نیمه‌خودآگاه و خودکار می‌باشند. اطلاعات حس عمقی می‌توانند از ناحیه‌ی زیر قشری از مسیرهای نخاعی مغزی عبور کنند یا اینکه مستقیم از طریق مسیرهای پشتی خارجی به سطح قشری بروند.

چهار پاسچر تعریف شده در این فصل عبارتند از لوردوز افزایش یافته گردنی، فلکشن جانبی گردن، پاسچر سر به جلو و پاسچر چرخیدگی سر و گردن. سایر پاسچرهای کمتر مشاهده شده (نظیر صاف شدگی لوردوز گردنی بدون پاسچر سر به جلو) در اینجا ارائه نشده‌اند. همانطور که مراجعان را مشاهده می‌کنید، بدون شک در می‌یابید که چهار پاسچر ارائه شده در این فصل به تنهایی اتفاق نمی‌افتند؛ برای مثال، ممکن است با یک مراجع دچار ترکیبی از فلکشن جانبی و چرخش گردن مواجه شوید.
از نمای خلفی، ستون فقرات گردنی، عمودی است. از نمای جانبی، دارای تحدب به سمت جلو و تقعر به سمت عقب بوده و تشکیل یک انحنای لوردوتیک می‌دهد. این لوردوز طبیعی، مقاومت ستون فقرات گردنی را نسبت به فشار محوری افزایش می‌دهد. با داشتن وزنی در حدود 4 و نیم کیلوگرم، سر و نیروهای مرتبط با حرکت آن از طریق جسم مهره‌های گردنی، دیسک‌ها و مفاصل فاست، انتقال پیدا می‌کنند. وضعیت سر تا حد زیادی روی وضعیت ستون فقرات اثرگذار بوده و تغییرات طولانی مدت در پاسچر طبیعی ستون فقرات گردنی، به احتمال زیاد روی توانایی‌های تحمل بار گردن تأثیر می‌گذارد. فقدان پاسچر خنثی در ستون فقرات نیز می‌تواند موجب خستگی عضلات گردن و پایدارکننده‌های شانه شود. ایجاد تغییرات در پاسچر سر و گردن روی عملکرد ستون فقرات سینه‌ای و شانه‌ها تأثیر دارد. ارتباط‌های واضحی بین پاسچر توراکولومبار در وضعیت نشسته و پاسچر سر و گردن مشاهده شده است (کانیرو و همکاران 2010). مقصود از بیان این مفاهیم آن است که به منظور ایجاد تغییر، علاوه بر اصلاح سر و گردن، نیاز به اصلاح نواحی سینه‌ای و کمری نیز می‌باشد.

روند آماده‌سازی کشتی‌گیران در شرایط و زمان‌های مختلف، بسیار پیچیده است. مربیان و ورزشکاران اغلب به دنبال نسخه جادویی هستند تا با عمل به آن به قله‌های افتخار برسند؛ در حالی‌که این نسخه در هیچ جا نوشته نشده است و چیزی نیست جز دانش مربیان مجرب در طراحی تمرین در زمان‌های مشخص با توجه به سطح آمادگی جسمانی و روانی کشتی‌گیران. منظور از زمان‌های مشخص، دوره‌های آماده‌سازی عمومی، اختصاصی، مدت زمان باقی‌مانده تا مسابقه اصلی و ملاحظات مربوط به اوج رساندن کشتی‌گیر است.
از آنجا که سطح آمادگی جسمانی و روانی کشتی‌گیران، ثابت و بدون تغییر نیست، هیچ برنامه‌ای ثابت و از قبل نوشته نخواهد بود. برنامه‌های تمرینی باید قابلیت انعطاف و دستکاری در شرایط ویژه را داشته باشند. از این رو، به اندازه تمامی مربیان مجرب، برنامه­های تمرینی وجود دارد.
همه این برنامه­ها می‌توانند صحیح باشند، به شرطی که اصول علمی تمرین و آماده‌سازی در آنها رعایت شده باشد. این اصول باید جزء دانش جدایی ناپذیر مربیان باشد، اما این بدان معنا نیست که یک مربی باید متخصص فیزیولوژی باشد تا یک قهرمان را پرورش دهد؛ بلکه، داشتن یک فهم کلی از علم تمرین کفایت می‌کند، زیرا جزئیات بیشتر را مشاوران مختلف ورزشی در امر تغذیه، ارزیابی پزشکی، ارزیابی جسمانی، بدنسازی و… بر عهده دارند. تجهیز مربیان به دانش علم تمرین، همانند یادگیری حروف الفبا است که با یادگیری آن می‌توان دست به نگارش هر متنی زد. طراحی برنامه‌های تمرینی (همانند نوشتن یک نامه)، مستلزم اطلاع از اصول اساسی تمرین (حروف الفبا) است تا از آن طریق، برنامه تمرینی هر کشتی‌گیر براساس نیازهای جسمانی وی طراحی شوند.